Porównanie Doktryny Kwantowej, Transerfingu i Medycyny Informacyjnej

Porównanie Doktryny Kwantowej Martina Novaka, Transerfingu Vadima Zelanda i Rosyjskiej Medycyny Informacyjnej

Ontologia (Obraz Rzeczywistości i Świadomości)

Doktryna Kwantowa (DK): W ujęciu Martina Novaka rzeczywistość ma strukturę warstwową (triadyczną). Na najwyższym poziomie jest Omni-Źródło – nieskończone pole czystego potencjału, z którego wyłania się wszystko. Z niego emanuje Matryca Kwantowa – niewidzialne „pole inteligentnych wariantów” zawierające wszelkie możliwe formy przed urzeczywistnieniem. Ostatecznie wynikiem działania Matrycy jest Symulacja, czyli nasz doświadczalny, materialny świat (rzeczywistość postrzegalna zmysłami). Świadomość jednostki jest integralną częścią tej architektury: ludzki umysł (ze swoją uwagą, intencją itp.) działa jak „konstrukt”, który filtruje i kształtuje dane z Matrycy w projekcję Symulacji. DK odchodzi od mechanistycznej wizji łańcucha przyczyn-skutków – zamiast tego widzi świat jako dynamiczny, współbrzmiący proces pola: każda decyzja, myśl czy emocja to jednocześnie pytanie i odpowiedź w uniwersalnym polu informacji. Innymi słowy, rzeczywistość jest interaktywna i plastyczna, współtworzona przez świadomość obserwatora. Człowiek nie jest zatem odrębnym bytem rzuconym w chaotyczny świat, lecz świadomym uczestnikiem „kosmicznego renderowania” – aktywnym filtrem przepuszczającym światło możliwości i współkształtującym doświadczenie. Indywidualna świadomość ma zdolność wpływu na manifestacje w Symulacji poprzez swoje nastawienie i sygnały wysyłane do Matrycy (o czym szerzej w metodologii). Realność jawi się jako wielowymiarowa symfonia, w której materia i umysł są splecione, a granica między „wnętrzem” a „zewnętrzem” jest płynna.

Transerfing (Vadim Zeland): Transerfing zakłada dualistyczną naturę świata – rzeczywistość jest jak dwuświatło zwierciadło posiadające dwie strony. Z jednej strony mamy materialny, fizyczny świat, rządzący się zwykłymi prawami natury. Z drugiej zaś istnieje metafizyczna „przestrzeń wariantów” – niematerialna struktura informacyjna, w której zapisane są wszystkie możliwe scenariusze zdarzeń. Jest to swoisty multiversum możliwości, składające się z nieskończonej liczby linii życia (wariantów) dostępnych dla każdej sytuacji. Świat fizyczny i przestrzeń wariantów tworzą razem efekt lustra: rzeczywistość odbija stan świadomości jednostki. Innymi słowy, to co myślimy i czujemy (strona „wewnętrzna”) z czasem manifestuje się jako wydarzenia i okoliczności w świecie zewnętrznym (strona „zewnętrzna”). Rzeczywistość „bawi się w chowanego” – ukazuje nam to oblicze, którego się spodziewamy. W ujęciu Zelanda świadomość ludzka składa się z dwóch elementów: duszy (serca) i umysłu (rozumu). Dusza ma bezpośredni dostęp do informacji przestrzeni wariantów (intuicyjnie „czuje” właściwe drogi), natomiast umysł formułuje zamiar i decyzje. Gdy te dwie instancje osiągają jedność, człowiek uzyskuje dostęp do potężnej siły zwanej „zewnętrznym zamiarem”, która potrafi dokonywać pozornie cudownych zmian w świecie. Relacja jednostki z wszechświatem jest więc aktywna: każdy z nas porusza się po przestrzeni wariantów, świadomie lub nie. Transerfing naucza, że możemy „przesuwać się” na alternatywne linie życia zgodnie z własnym wyborem, jeśli utrzymamy odpowiedni stan świadomości. Nasze życie nie jest z góry zdeterminowane – los można wybrać, jak towar z półki, poprzez odpowiednie ustawienie swoich myśli i emocji. Świat odbija te wyobrażenia z pewnym opóźnieniem, niczym wolno reagujące lustro. Rzeczywistość jest zatem postrzegana jako plastyczna, ale reagująca zwierciadlanym odbiciem – ulega zmianie wtedy, gdy my zmieniamy projekcję swojego umysłu.

Rosyjska Medycyna Informacyjna (Grabovoi, Tichopławowie): W paradygmacie rosyjskiej medycyny informacyjnej podstawą bytu jest informacja. Cały wszechświat to ogromne pole informacji i energii, w którym materia jest zjawiskiem wtórnym, wynikającym z odpowiedniej konfiguracji informacji (często mówi się tu o polu torsyjnym, polu punktu zero, noosferze itd.). Grigorij Grabowoj i inni przedstawiciele tego nurtu głoszą, że „wszystko na świecie posiada informację”, a więc i dowolne zdarzenie czy obiekt można opisać (i zmienić) informacyjnie. Ontologia ta zakłada istnienie Uniwersalnej Świadomości lub Stwórcy, z którym ludzkie świadomości są połączone. Rzeczywistość ma swój idealny wzorzec (normę) w umyśle Stwórcy – np. idealny stan zdrowia, idealny harmonijny przebieg wydarzeń – i choroby czy negatywne zdarzenia są traktowane jako odchylenia od tej normy informacyjnej. Świadomość ludzka jest zdolna do korekty tych odchyleń poprzez akt poznania i woli – poprzez modyfikację informacji. Tichopławowie w swoich pracach powołują się na fizykę kwantową i teorie pola aby uzasadnić taką wizję: np. teoria próżni fizycznej i pól torsyjnych ma dostarczać brakującego ogniwa tłumaczącego istnienie duszy i wpływ świadomości na materię. W ich opisie człowiek zanurzony jest w wielo-poziomowej rzeczywistości: oprócz świata fizycznego istnieją subtelne poziomy informacyjne (energetyczne) oddziałujące na fizyczny. Świadomość jest czymś w rodzaju anteny i nadajnika – może odbierać informacje z pola (intuicyjnie, paranormalnie) i nadawać do pola własne impulsy kreacyjne. Jednostka jest współtwórcą rzeczywistości na głębokim poziomie: ludzki duch/dusza jest częścią „boskiej świadomości zbiorowej”, zdolną współkreować zdarzenia poprzez myśl. Obraz relacji człowieka z wszechświatem jest więc bardzo sprawczy i holistyczny: „Ludzie są twórczy i tworzą” – pisze Grabowoj – „doprowadzenie świadomości do energii czystego umysłu pozwala dostrzec wiedzę na wysokości duszy”. Ostatecznym źródłem wszystkiego jest tu informacja pochodząca od Stwórcy, a świat fizyczny jest plastycznym przejawem tej informacji. Świadomość ludzka może świadomie współpracować z tym polem informacyjnym, aby przywracać rzeczy do boskiej „normy” (uzdrawiać, harmonizować). Ontologia medycyny informacyjnej jest więc zbliżona do idealizmu: prymat ma świadomość/informacja, a materia jest jak gdyby „zagęszczoną informacją”. Warto dodać, że etos tej ontologii jest często mesjanistyczny – wszechświat jest zasadniczo dobry i nastawiony na rozwój, a ludzie powinni nauczyć się świadomie nim sterować dla dobra ogółu.

Epistemologia (Źródła Poznania i Prawomocność Wiedzy)

Doktryna Kwantowa: Epistemologia DK ma charakter integralny – łączy naukę, filozofię i wewnętrzne doświadczenie. Martin Novak czerpie inspirację z ustaleń naukowych (zwłaszcza fizyki kwantowej), ale traktuje je jako metafory i analogie rozszerzające rozumienie świadomości. Z jednej strony DK mówi językiem nauki o zjawiskach kwantowych, z drugiej otwarcie korzysta z intuicji i mądrości tradycji duchowych głoszących kreatywną rolę świadomości. Autor nie rości sobie prawa do objawionej prawdy – podkreśla, że to „przestrzeń dialogu” między nauką a intuicją, technologią a duchowością. Wiedza w DK jest czymś, co należy sprawdzać empirycznie we własnym życiu. U podstaw leży zachęta: eksperymentuj, obserwuj synchroniczności, wyciągaj wnioski. Stąd obecność narzędzi walidacyjnych (dzienników, metryk) – mają one pomóc praktykującemu samodzielnie potwierdzić skuteczność idei. Co ważne, DK nie odrzuca naukowej metody – raczej proponuje jej poszerzenie. Sam Novak zaznacza, że pojęcia takie jak Omni-Źródło nie są falsyfikowalne naukowo i stanowią świadomą metafizykę spajającą model. Równocześnie wskazuje, że pewne koncepcje kwantowe (superpozycja, obserwator) mogą służyć za ramy pojęciowe do zrozumienia zjawisk świadomości. Źródłami poznania są tu więc: literatura naukowa (ale interpretowana nieortodoksyjnie), własne doświadczenia transformacyjne (medytacje, obserwacje synchronii) oraz inspiracje filozoficzno-mistyczne. DK kładzie też nacisk na krytycyzm i etykę poznawczą: „Zachowuj krytyczne myślenie… Czerp mądrość nie tylko z książek, ale i z relacji, natury, ciszy” – pisze Novak. Wiedza ma być żywa, testowana, a nie dogmatyczna. Podsumowując, epistemologia DK to śmiały pomost między obiektywizmem nauki a subiektywizmem duchowego poznania – model jest prawdopodobny w świetle współczesnej wiedzy, ale jego prawdziwość każdy ma weryfikować sam poprzez praktykę.

Transerfing: Vadim Zeland prezentuje Transerfing jako model, który czytelnik może „przyjąć lub odrzucić” – sugeruje to pewną pokorę epistemologiczną: nie twierdzi, że odkrył jedyną prawdę, raczej oferuje skuteczny sposób patrzenia na świat. Źródła wiedzy Zelanda nie są do końca jawne – autor owiany jest aurą tajemnicy. Wiadomo, że miał wykształcenie techniczne i być może naukowe, ale sam wspomina, że informacje o Transerfingu pojawiły mu się w świadomości niejako spontanicznie. Można to interpretować jako rodzaj wglądu intuicyjnego lub channelingu (choć Zeland nie używa słowa „channeling”). W tekstach Transerfingu często pojawiają się odniesienia do „odkrytych praw” rządzących wszechświatem – brzmi to, jakby autor traktował swoją wiedzę niemal jak objawienie, które następnie testował. Epistemologicznie Transerfing opiera się na syntezie ezoterycznej wiedzy i obserwacji życiowych. Z jednej strony Zeland luźno przywołuje analogie naukowe (np. kwanty, wieloświat) – choć czyni to raczej popularyzatorsko niż ściśle. Z drugiej – wiele terminów i zasad Transerfingu ma źródła w starszych nurtach: np. idea „dusza i umysł w jedności” przypomina starożytne nauki o harmonii serca i rozumu, zaś koncept „przestrzeni wariantów” ma analogie w koncepcji kroniki Akaszy czy multiwersum. Można więc powiedzieć, że Zeland skomponował swój system z elementów obecnych w ezoteryce, nadając im nowy język. Rola intuicji i osobistego odczucia prawdy jest tu kluczowa: jeżeli coś „brzmi prawdziwie” dla czytelnika – ma to zastosować. Autor sugeruje, by przekonać się samemu, obserwując zmiany w życiu. Formalne dowody naukowe nie są dostarczane, ale Transerfing bywa nazywany „psychologią kwantową” – co jest bardziej metaforą niż faktem naukowym. Użycie takiego terminu pokazuje strategię epistemologiczną: uzasadnić skuteczność zasad Transerfingu poprzez analogię do zjawisk kwantowych (jak wpływ obserwatora, nieokreśloność stanu przed pomiarem). Nie ma tu jednak rygoru naukowego – raczej swobodne łączenie wątków nauki i duchowości na zasadzie „to może tak działać”. Channeling wprost nie występuje, ale Zeland w wywiadach sugerował, że po prostu wiedział, co opisać – co można interpretować jako wgląd pozarozumowy. Podsumowując, wiedza Transerfingu jest prezentowana jako hipoteza do samodzielnego sprawdzenia. Jej prawomocność opiera się głównie na skuteczności praktycznej (jeśli działa – to jest prawdziwa w sensie pragmatycznym) oraz na pewnej resonansowości z obecnym duchem czasów (wielu ludzi intuicyjnie odczuwa, że świadomość wpływa na rzeczywistość, a Transerfing daje temu przystępną formę).

Rosyjska Medycyna Informacyjna: Tutaj epistemologia ma dwa oblicza – ezoteryczne (duchowe) i naukowo-aspirujące. Z jednej strony osoby jak Grigorij Grabowoj przedstawiają swoje zdolności i wiedzę jako wynik daru paranormalnego: Grabowoj twierdzi, że posiada jasnowidzenie i zdolność prognozowania wydarzeń, co pozwoliło mu opracować jego metodę. Można więc powiedzieć, że w jego przypadku istotnym źródłem poznania jest channeling/inspiracja duchowa – deklarował on kontakt z „informacją pola” bezpośrednio dzięki zdolnościom psychicznym. Z drugiej strony zarówno on, jak i małżeństwo Tichopławów starają się uwiarygodnić tę wiedzę, powołując się na badania naukowe i tytuły. Grabowoj jest doktorem nauk (matematyki) i podkreśla swoje członkostwo w rozmaitych akademiach (np. Międzynarodowej Akademii Informatyzacji, rzekomo powiązanej z ONZ). Tichopławowie natomiast w książkach takich jak „Fizyka wiary – kwantowa magia” zebrali liczne publikacje naukowców radzieckich i zachodnich dotyczące zjawisk paranormalnych i fizyki teoretycznej, by zbudować fundament pod głoszone tezy. Przywołują eksperymenty nad telepatią, efektem obserwatora, wpływem modlitwy na wodę itp., twierdząc, że „nauka potwierdza istnienie Boga i Duszy”. Innymi słowy, próbują przeformułować duchowe prawdy w kategoriach naukowych. Rola intuicji i objawienia nie jest negowana – raczej ubierana w język „pola informacji” i „energii torsyjnych”. W medycynie informacyjnej często mówi się o zestrajaniu się z informacją poprzez medytację czy modlitwę – co wskazuje, że wewnętrzne odczucie prawdy (np. poprzez serce) jest ważne, ale zaraz potem autorytet tej prawdy bywa wzmacniany zdaniem „tak też twierdzą naukowcy”. Na przykład Grabowoj powiada, że jego metoda „bazuje na dokonaniach fizyki kwantowej”, choć szczegóły tych powiązań są zwykle mglistawe. Epistemologia ta zatem jest hybrydowa: wiedza pochodzi od osób uznanych za posiadające wyższy wgląd (mistrzów, uzdrowicieli), bywa też traktowana niemal dogmatycznie przez ich zwolenników (np. sekwencje liczbowe Grabowoja są przyjmowane na wiarę, że działają). Ale jednocześnie istnieje silna potrzeba legitymizacji naukowej – stąd pseudonaukowe wykresy, terminologia i odwołania do prac naukowych. Channeling pojawia się tu i ówdzie: np. niektórzy kontynuatorzy (jak Piotr Gariajew od „genetyki falowej” czy Swietłana de Rostworowska w Polsce) twierdzą o odbieraniu informacji z pola morfogenetycznego, co jest formą channelingu w nowomowie. Podsumowanie: Rosyjska medycyna informacyjna pozycjonuje swoją wiedzę jako objawioną i jednocześnie naukową. Uznaje duchowe autorytety (jak Grabowoj) i ich przekazy, a następnie podpiera je, cytując Einsteina, Newtona czy współczesnych fizyków i mówiąc: widzicie, to się zgadza z nauką. Dla praktyka źródłem prawdy są tu zarówno teksty mistrzów (często traktowane z niemal religijną czcią), jak i własne doświadczenia uzdrowień/manifestacji, które interpretuje się zgodnie z tymi teoriami. Rola racjonalnej weryfikacji zewnętrznej jest niewielka – ważniejsze jest, że „to działa i nauka już to udowodniła” (w mniemaniu zwolenników). W szerszym ujęciu, jest to epistemologia typu „nowa nauka” – aspirują oni do stworzenia paradygmatu, gdzie zjawiska parapsychiczne i duchowe staną się normalnymi elementami poszerzonej nauki. Sami Tichopławowie są z wykształcenia inżynierami-fizykami, co dodaje im wiarygodności w oczach czytelników, a ich książki pełne są bibliografii naukowej – chociaż interpretowanej bardzo śmiało.

Metodologia (Techniki Pracy i Operacyjność Narzędzi)

Doktryna Kwantowa: DK przedstawia wysoko sformalizowany zestaw technik do świadomej kreacji rzeczywistości – można go porównać do programu treningowego czy wręcz „systemu operacyjnego” dla świadomości. Podstawą jest praca z 4-Kodem (Uwagą, Intencją, Przekonaniem, Emocją), czyli czterema wektorami, które definiują „sygnaturę” naszego oddziaływania na pole. Metody DK uczą, jak te cztery elementy zestroić spójnie – gdy są one zgodne, rzeczywistość reaguje precyzyjnie (manifestując intencję), a gdy wewnątrz panuje rozbieżność, pojawia się chaos lub blokady. Konkretne techniki obejmują m.in. konstruowanie myślokształtów (intencjonalnych wyobrażeniowych form, które „programujemy” w polu), praktykę nierenderu (czasowe wygaszenie wewnętrznej narracji, wejście w stan neutralnej czystej obecności – tzw. Punkt Zerowy, P₀), skanowanie synchroniczności (Skaner 48h) w celu wychwycenia sprzężeń między naszymi intencjami a zdarzeniami, prowadzenie „Render Log & Map” (dziennika zdarzeń i ich interpretacji jako odpowiedzi pola) oraz Evidence Ledger (rejestru przekonań i dowodów na ich potwierdzenie lub zaprzeczenie). Program praktyki jest rozłożony etapowo: np. 7-dniowe wprowadzenie, 30-dniowe pogłębienie i 90-dniowy pełny cykl transformacyjny. Każdy z tych etapów wprowadza kolejne narzędzia i protokoły operacyjne. Ważną techniką jest także praca z intencją jako zapytaniem do Matrycy – DK uczy formułować intencje precyzyjnie (tu wkracza autorski język QSL – patrz sekcja Język), utrzymywać je w umyśle bez napięcia i „kolapsować” je w odpowiednim momencie (czyli dokonywać czegoś w rodzaju mentalnego „skoku kwantowego”, gdzie wybieramy jeden z superpozycyjnych stanów możliwości). Istnieją też elementy pracy z ciałem i emocjami (np. ćwiczenia koherencji serca, pomiary HRV). Metodologia DK jest wysoce operacyjna: każdą praktykę można zapisać, zmierzyć wskaźnikami (OAI – Overall Alignment Index, gęstość renderu ρ, itd.) i ocenić postępy. Zaletą jest tu klarowność i systematyczność – praktyk dostaje swego rodzaju „mapę i instrukcję obsługi” do własnej świadomości, by ta efektywnie i etycznie współdziałała z kwantowym polem możliwości. DK stosuje analogie do programowania: życie traktowane jest jak proces kodowania, gdzie „każda myśl, każdy gest staje się linijką programu, który Matryca kompiluje”. Praktykujący uczy się więc świadomie pisać ten „kod” – np. poprzez afirmacje i myślokształty (to jakby tworzenie podprogramów rzeczywistości), czy poprzez rytuały w formie protokołów (sesje „Zero Rozszerzone” – krótkie codzienne wejścia w stan nierenderu, po których następuje zapis obserwacji). Narzędzia DK są przemyślane tak, by można je było stosować w codziennym życiu, a jednocześnie by nadawały się do audytu i powtarzalności – co jest ewenementem w dziedzinie rozwoju świadomości. Przykładowo, zaleca się eksperymentować z tworzeniem małych „zdarzeń testowych” (synchroniczności) i zapisywać ich wynik, by nabierać zaufania do metody. Podsumowując, metodologia DK to świadome i odpowiedzialne „hakowanie” symulacji – z użyciem protokołów niczym w informatyce i dyscypliny jak w treningu sportowym. Jest to najbardziej „inżynieryjne” podejście spośród omawianych trzech systemów.

Transerfing: Metody Transerfingu są z kolei mniej sformalizowane, bardziej zasadnicze niż proceduralne. Zeland przekazuje pewien zestaw zasad i zaleceń, które praktyk ma wdrożyć w życie, raczej niż konkretne rytuały czy pomiary. Kluczowa jest tu praca wewnętrzna nad swoim stosunkiem do świata. Podstawowe techniki/zasady to:

Redukowanie ważności („zneutralizuj nadmierny potencjał”): Nie należy nadawać sprawom zbyt wielkiego znaczenia – ani sobie (ego), ani celom. Kiedy coś przesadnie wywyższamy lub demonizujemy, tworzy się nadmiarowy potencjał energetyczny, który przyciąga siły równoważące powodujące komplikacje. Dlatego radzi się utrzymywać stan emocjonalnej równowagi – „nie panikuj, nie ekscytuj się chorobliwie, zachowaj spokój”. Przykład: zamiast myśleć „to kwestia życia i śmierci, muszę to zdobyć!”, lepiej traktować cel swobodniej – wtedy wszechświat nie będzie stawiał oporu.
Zamiar wewnętrzny i zewnętrzny: Transerfing rozróżnia dwa poziomy sprawczej woli. Wewnętrzny zamiar to nasze zwykłe działanie i chęć – często bywa mało skuteczny, gdy świat nie sprzyja. Zewnętrzny zamiar to zaś ta magiczna siła, która może „naginać rzeczywistość”. Technika polega na tym, by uzyskać dostęp do zewnętrznego zamiaru poprzez jedność duszy i umysłu. Praktycznie oznacza to np. wizualizację celu (tzw. „slajd”) połączoną z odczuwaniem już teraz emocji, jakie towarzyszyłyby realizacji marzenia. Gdy umysł (obraz celu) i serce (pozytywne odczucie spełnienia) zlewają się, pojawia się stan pewności i spokoju – Transerfing twierdzi, że wówczas „świat Cię wysłuchuje”. Technika „slajdu” polega więc na regularnym puszczaniu w wyobraźni filmu, w którym nasz cel jest już faktem, i doświadczaniu radości z tego powodu. To nie tyle afirmacja, co dostrajanie się do rzeczywistości, w której cel jest osiągnięty.
Koordynacja zamiaru (pozytywna kontrola reakcji): Zeland zaleca, by w każdej sytuacji świadomie wybierać pozytywną linię interpretacji – np. gdy zdarza się coś nieprzyjemnego, nie wpadać w panikę, tylko powiedzieć sobie „wszystko zmierza ku lepszemu, zobaczę co z tego wyniknie dobrego”. To tzw. „koordynacja zamiaru”, czyli utrzymywanie kursu na pomyślność mimo fal i sztormów. Jest to technika mentalna: zamiast reagować lękiem czy złością (co wrzuca nas w negatywny wariant), reagujemy opanowaniem i wiarą, że tak naprawdę zdarzenie było potrzebne, by zaprowadzić nas na korzystną ścieżkę.
Surfowanie falą szczęścia: Transerfing radzi też, by wykorzystywać sprzyjające pasma w życiu. Gdy pojawiają się drobne sukcesy, dostrzeż je i „dosurfuj” na nich dalej – czyli będąc w stanie wdzięczności i euforii, podejmuj kolejne kroki, bo „sukces rodzi sukces”. Ta „fala szczęścia” to seria korzystnych linii życia ułożonych obok siebie – jeśli utrzymasz pozytywne nastawienie, możesz przechodzić z jednej dobrej linii na kolejną, niczym surfer jadący po serii fal.
Omijanie destrukcyjnych wahadeł: W praktyce Transerfera ważna jest umiejętność zdystansowania się od zbiorowych negatywnych energii, zwanych wahadłami. Metody tutaj to np.: „nie reaguj na prowokacje” – gdy coś chce wyzwolić w tobie złość, strach czy rozpacz, postaraj się zachować świadomość, że to wahadło chce twojej energii. Można „odpuścić sobie walkę” – zamiast zwalczać coś, lepiej przekierować uwagę gdzie indziej, a wahadło straci moc. Przykład: zamiast wściekać się na korki (zasilając wahadło frustracji kierowców), włącz ulubioną muzykę i potraktuj to jako czas dla siebie. Inna technika to „wygaszanie ważności” w kontekście wahadeł – np. jeśli grupa osób jest czymś zbiorowo zaślepiona (ideologią, modą), Transerfer unika skrajnych emocji w tej kwestii i wybiera własną drogę, nie dając się wciągnąć w cudze gry energetyczne.
Działanie bez działania: W myśl zasady wu-wei (choć Zeland nie używa tego słowa), Transerfer stara się osiągać cele minimalnym koniecznym wysiłkiem, płynąc z nurtem życia. To nie zachęta do bierności, ale do elastyczności – jeśli plan napotyka ciągły opór rzeczywistości, być może trzeba odpuścić sztywne założenia i zaufać, że pojawi się inna droga do celu. Technicznie może to oznaczać np. porzucenie uporczywych prób (wewnętrznego zamiaru) na rzecz wyczekiwania na odpowiedni moment i znak od świata (zewnętrzny zamiar).

Transerfing nie narzuca ścisłych rytuałów – raczej jest to sztuka życia oparta na świadomości i balansie. W przeciwieństwie do DK, nie znajdziemy tu dzienników czy skomplikowanych diagramów. Zalecane bywa prowadzenie „transerfingowego notesu” z opisem swoich celów i wizualizacji (coś jak mapa marzeń, tylko bardziej narracyjna) – ale to opcjonalne. Operacyjność narzędzi Transerfingu polega głównie na zmianie własnych reakcji i nastawień w życiu codziennym. Można praktykować to zawsze i wszędzie: stojąc w kolejce, doświadczając porażki (traktując ją jako wybór innej drogi), podejmując decyzje (wedle wskazówek serca). Zeland nie stroni jednak od konkretnych „sztuczek”: np. proponuje technikę „ruszania powietrzem” ręką, by uruchomić zewnętrzny zamiar w ciele – symboliczny gest odcinania się od starej rzeczywistości i wejścia w nową. Innym konkretem jest tzw. „platforma slajdu” – stworzenie stałej, krótkiej wizualizacji swojego celu i przywoływanie jej regularnie, aby nastrajać umysł. Ogólnie jednak Transerfing jest elastyczny i indywidualizowany: to zestaw zasad, które każdy implementuje na swój sposób. Jego metody mogą wydawać się mniej namacalne niż w DK, ale są łatwo wplatane w codzienność (np. „nie martw się, bo strach przyciągnie zły wariant” – to po prostu nowy nawyk myślowy). Operacyjność stoi więc na poziomie psychologicznym – zmiana przekonań i nawyków myślowych – a nie formalnych praktyk rytualnych.

Rosyjska Medycyna Informacyjna: Metodologie w tym nurcie bywają zróżnicowane, ale łączy je jedno: wiara w moc ukierunkowanej świadomości do wywołania konkretnych skutków (uzdrowień, zmian zdarzeń). Najbardziej znanym zestawem technik są te od Grigorija Grabowoja, które opierają się na koncentracji myśli na określonych kodach i obrazach. Sztandarowa metoda to praca z ciągami liczbowymi (tzw. liczby Grabowoja). Jest opracowanych niemal 1000 sekwencji cyfr, przypisanych do różnych celów – od uzdrowienia konkretnego organu, przez poprawę relacji, po ochronę przed niebezpieczeństwem. Jak to się praktycznie robi?: Osoba wybiera np. ciąg 9187948181 (przykładowo dla regeneracji trzustki) i medytuje nad nim. Medytacja może polegać na wizualizacji tych liczb unoszących się przed „wewnętrznym ekranem” umysłu, recytacji cyfr po kolei (aby ich wibracja „brzmiała” w polu) lub wyobrażaniu sobie, że dana sekwencja przenika ciało/obiekt i koryguje jego stan. Często zaleca się stwarzać przy tym dodatkowe obrazy mentalne: np. wyobrażać sobie dany organ jako zdrowy, emitujący białe światło; albo widzieć wydarzenie (np. podróż samolotem) jako objęte sferą z danym kodem, co zapewnia bezpieczeństwo. Grabowoj w swoich szkoleniach sugeruje różne wizualizacje: sfery światła, lasery, lustra, pryzmaty – to swoisty rytuał wyobrażeniowy, który ma nadać kierunek informacyjny. Na przykład urządzenie „CCC (kostka–stożek–kostka)” to ćwiczenie, w którym medytujący tworzy w wyobraźni figurę geometryczną (kostka w stożku w kostce) i umieszcza w niej informację do zmiany. Geometryczne kształty traktowane są tu jak „anteny” materializujące informację Stwórcy, bo – jak twierdzi Grabowoj – geometria to podstawowa, zrozumiała dla podświadomości forma informacji.

W medycynie informacyjnej obecne są też elementy tradycyjnych praktyk ezoterycznych: modlitwa, afirmacja, wizualizacja, wola uzdrawiania. Np. Swietłana i Władimir Tichopławowie opisują doświadczenia uzdrowicieli, którzy modlitwą (czyli intencją skierowaną do Boga) potrafili zmieniać strukturę wody czy leczyć chorych – i starają się to wyjaśnić naukowo. Można więc powiedzieć, że metodologia obejmuje tu także synchronizację z „energią miłości” – częsta rada to praktykować stanie w wysokich wibracjach (miłość, wdzięczność), bo one mają największą moc informacyjną do transformacji. Uzdrawianie na odległość to kolejny filar: zakłada się brak ograniczeń dystansowych – podobnie jak sygnał radiowy, myśl dociera wszędzie natychmiastscribd.com. Dlatego praktycy organizują często zbiorowe medytacje w intencji czy uzdrawianie kogoś na odległość przez skupienie się na jego fotografii i odpowiednich liczbach.

Charakterystyczne narzędzie to również różnego rodzaju urządzenia i technologie kwantowo-duchowe: np. lampy czakr, generatory fal torsyjnych, aparaty typu Quantec. Grabowoj sam stworzył urządzenie o nazwie PRK-1U (które składa się z soczewek i emituje pewne promieniowanie) – użytkownik ma wpatrywać się w nie myśląc o celu, co ma wzmacniać jego zdolność jasnowidzenia i wpływu. Małżeństwo Tichopławów natomiast w książkach opisuje np. „psychonaszyny” opracowywane w Rosji, które rzekomo potrafią wpływać na materię za pomocą skoncentrowanej myśli (to trochę analogia do eksperymentów z generatorami liczb losowych reagującymi na intencję). Ogólnie jednak przeciętny praktyk rosyjskiej medycyny informacyjnej nie potrzebuje sprzętu – wystarczą mu „narzędzia mentalne”: liczby, słowa klucze, figury geometryczne, ewentualnie biżuteria lub karty z nadrukowanymi symbolami (takie rzeczy są często sprzedawane jako pomoc w koncentracji).

Stopień operacyjności tych metod jest różny: dla jednych wystarczy powtarzać sekwencje liczbowe jak mantrę kilka razy dziennie i wierzyć w efekt, dla innych to bardzo złożony proces: medytacje po godzinę dziennie, skrupulatne stosowanie protokołów Grabowoja (on opisał np. „17 etapów wstęgi Möbiusa do regeneracji organu” – co brzmi skomplikowanie, ale sprowadza się do wyobrażania sobie kolejnych faz odbudowy). Na tle DK i Transerfingu, metodologia ta jest mniej ujednolicona – każdy nauczyciel może dodawać coś od siebie. Łączy je jednak to, że praktyki często mają charakter „dekretny”: wydajesz pewien rodzaj polecenia rzeczywistości (czy to w formie liczby, czy mocnego postanowienia) i ufasz, że zostanie ono wykonane przez Wyższe Siły/Matrycę. Grabowoj wręcz zaleca formułować jasno: „Przywracam sobie pełnię zdrowia tu i teraz, w pełnej harmonii” – i uważać to za zainicjowanie procesu.

Podsumowując, techniki rosyjskiej medycyny informacyjnej to swoista magia informacji: zamiast świec i rytuałów mamy ciągi cyfr, zamiast zaklęć – medytacyjną koncentrację, zamiast ziół – kształty geometryczne i naukowe pojęcia. Operuje się tu i „językiem serca” (wiara, miłość, intencja), i „językiem bitów” (kody, częstotliwości, pola). Poziom operacyjności bywa różny: od bardzo prostych praktyk (np. napisz na kartce liczbę i noś przy sobie) po skomplikowane wizualizacje, które wymagają wyobraźni i skupienia. Ważne jest jednak to, że w percepcji praktyków te metody działają uniwersalnie – nie są ograniczone liniowością czasu czy przestrzeni. Można uzdrawiać przeszłość, wpływać na przyszłość, działać na tysiące kilometrów – o ile prawidłowo zastosuje się technikę i ma odpowiednio silną świadomość. Wymaga to zwykle treningu mentalnego: dlatego organizowane są liczne kursy, na których adepci uczą się np. wizualizować w punktach przed ciałem różne cyfry albo generować w sobie uczucie miłości podczas koncentracji. Mimo braku formalnej standaryzacji, społeczność tych praktyków wypracowała pewne best practices – np. zaczynaj każdą sesję od wyciszenia umysłu i wejścia w stan pozytywny, formułuj intencję jasno, użyj kodu/liczby, a na koniec podziękuj (co przypomina strukturę modlitwy). W ten sposób metoda miesza tradycyjny rytm duchowy z nowoczesną „szatą” informacyjno-naukową.

Sprawczość (Definicja Mocy Kreacji i Kto/Czy Może Zmieniać Rzeczywistość)

Doktryna Kwantowa: W DK sprawczość jednostki jest fundamentalna, ale obwarowana warunkami świadomościowymi i etycznymi. Każdy człowiek jest uznany za potencjalnego współtwórcę rzeczywistości – nasze myśli, emocje i decyzje nieustannie „piszą kod” w Matrycy, który przekłada się na zdarzenia w Symulacji. Moc kreacji nie jest tu cudowną supermocą zarezerwowaną dla wybranych, tylko przyrodzoną cechą świadomości, z której większość nie zdaje sobie sprawy. DK definiuje ją wręcz naukowo: sprawczość to zdolność „kodowania zapytań” do kwantowego pola poprzez spójne ukierunkowanie 4-Kodu (U,I,P,E). Innymi słowy, każdy może zmieniać swoją rzeczywistość, ale efekty zależą od jakości sygnału, jaki wysyła – jeśli np. pragniesz zmiany, ale masz sprzeczne przekonania i lęki, to sygnał jest zagłuszony i Matryca wygeneruje chaos zamiast spełnienia intencji. Kto może dokonywać zmian? – W zasadzie każda i każdy, kto przejmie świadomą odpowiedzialność za swoje pole świadomości. DK jest dość demokratyczna: nie potrzebujesz specjalnych wrodzonych zdolności paranormalnych, potrzebujesz świadomości i treningu. Jednak wraz z tą mocą przychodzi idea transparentnego sprawstwa i odpowiedzialności: masz prawo kreować swoją ścieżkę życia, ale powinieneś to czynić z poszanowaniem innych uczestników Symulacji i ogólnej harmonii (więcej w sekcji etyka). W praktyce więc DK upodmiotawia jednostkę – stajesz się z biegiem praktyki „operatorem swojego doświadczenia”, zdolnym w coraz większym stopniu świadomie inicjować korzystne synchroniczności, zmieniać trajektorie wydarzeń (tzw. „programować nową linię życia”). Ważne, że ten proces jest płynny: na początku może objawiać się drobnymi korektami (np. przyciągnięcie potrzebnej informacji czy sprzyjającej okazji), a z czasem, gdy 4-Kod praktyka staje się coraz bardziej spójny, manifestacje mogą być coraz „dziwniejsze” (z punktu widzenia zwykłej statystyki) i znaczące. DK unika jednak pojęcia nieograniczonej wszechmocy jednostki – człowiek jest tu filarem symfonii, ale nie jedynym muzykiem. Nasza kreacja odbywa się zawsze we współdziałaniu z Matrycą (polem kolektywnym). Dlatego Novak pisze, że „nie jesteś odrębną istotą zagubioną w chaosie, lecz twórcą świadomie uczestniczącym w procesie kosmicznego renderowania” – czyli masz sprawstwo, lecz nie absolutne nad wszystkim, raczej współ-sprawstwo. Można to porównać do grania w grę MMORPG: każdy gracz wpływa na świat gry, ale nie może totalnie dowolnie zmienić wszystkiego, bo gra ma swoje reguły (prawa ontologiczne DK) i są inni gracze. Jednak w ramach swojego „avatara” (życia) – zakres wpływu jest ogromny. DK definiuje moc kreacji przede wszystkim jako wewnętrzną moc transformacji siebie i swojego pola, co w efekcie transformuje doświadczaną rzeczywistość.

Transerfing: Transerfing uczy, że każdy człowiek jest „sprawcą rzeczywistości” własnego życia, nawet jeśli dotąd działał nieświadomie. Kluczowa metafora to „wybór”: nasz świat oferuje nieskończone opcje (warianty), a my – poprzez swoje nastawienie i decyzje – dokonujemy selekcji, która z nich stanie się naszym udziałem. Inaczej mówiąc, „los się wybiera, a nie otrzymuje”. Zeland podkreśla, że aby to działało, trzeba przestrzegać pewnych praw natury (tj. zasad Transerfingu), ale sama możliwość jest dostępna dla każdego człowieka. Nie trzeba być jasnowidzem czy magiem – wystarczy zrozumieć mechanizm lustra i zacząć inaczej reagować na rzeczywistość. Kto może zmieniać rzeczywistość i w jaki sposób? – Według Transerfingu każdy, kto osiągnie jedność duszy i umysłu w określonym celu. Nie ma tu guru obdarzonych specjalną mocą – każdy transerfer jest swoim własnym mistrzem. Oczywiście, są implikacje: tylko osoba, która potrafi zachować świadomość i kontrolę nad sobą (np. nie poddaje się panice, nie ulega wahadłom), może skutecznie „sterować” swoją ścieżką. W praktyce oznacza to, że im bardziej jesteśmy świadomi swoich myśli i emocji, tym większą mamy sprawczość. Gdy działamy na autopilocie i reagujemy na każdy bodziec, tak naprawdę oddajemy ster wahadłom i dryfujemy. Transerfing chce tego steru nas nauczyć trzymać: nawet nazywa czytelnika „sternikiem swojego życia” w metaforze snu (świadomego śnienia na jawie). Zeland przyznaje jednak, że nie wszystko da się zmienić od razu metodą woli. Dlatego mówi o metodach pośrednich zmuszania zewnętrznego zamiaru do działania – np. zamiast usiłować natychmiast teleportować się na idealną linię życia, wprowadzasz małe zmiany w myśleniu i czekasz na reakcję lustra. To trochę jak tańczenie z rzeczywistością: krok i obserwacja odbicia. W odróżnieniu od DK, Transerfing unika technicznego opisu „wysyłania zapytań do pola” – raczej mówi, że świat sam zaczyna sprzyjać osobie, która wprowadzi się w odpowiedni stan (wejdzie na „falę szczęścia” lub nie będzie tworzyć konfliktów z otoczeniem). Można więc powiedzieć, że sprawczość transerfera polega na umiejętności współpracy z biegunowością świata: robisz swoje (wybierasz cel, utrzymujesz wizję), nie wtrącasz się w „jak” to się stanie, i pozwalasz aby „świat sam dostarczył” spełnienie – bo taka jest jego odpowiedź na twój stan. Ważne jest, że Transerfing odrzuca ideę walki z rzeczywistością: jeśli próbujesz coś na siłę zmusić, generujesz kontr-siły. Zamiast tego twoja moc tkwi w płynięciu z nurtem najkorzystniejszego wariantu i „przychylaniu” rzeczywistości do siebie minimalnym ruchem steru. W pewnym sensie transerfer jest nawet mniej „sprawczy” w klasycznym rozumieniu niż adept DK – bo nie manipuluje bezpośrednio materią czy informacją, tylko manipuluje sobą, by wszechświat zareagował. Jednak ta auto-manipulacja (w pozytywnym sensie) daje mu realną władzę nad przebiegiem życia. Obrazowo: nie może kazać słońcu świecić w nocy, ale może tak przejść na inną linię życia, że znajdzie się w miejscu, gdzie akurat jest dzień. W skali codzienności oznacza to, że każdy może wybrać np. pracę marzeń – jeśli przestanie wierzyć w ograniczenia i pozwoli sobie na ten wariant, nie sabotując go strachem czy poczuciem, że „nie zasługuje”. Według Transerfingu świat nie sprzeciwia się naszym prawdziwym wyborom – sprzeciwia się tylko naszym wewnętrznym rozdarciom (np. chcę czegoś, ale się boję, albo obsesyjnie pragnę – a to tworzy opór lustra). Reasumując: sprawczość w Transerfingu jest powszechna i naturalna, ale uśpiona przez niewiedzę. Metoda ją wybudza, ucząc jednostkę „zamawiać świadomie” swoje życie zamiast biernie znosić to, co „daje los”. Każdy może stać się transerferem, lecz wymaga to dyscypliny wewnętrznej i zmiany spojrzenia na świat – co stoi w zasięgu większości ludzi, nie wymaga lat ezoterycznych praktyk, raczej codziennej uważności i odwagi bycia sobą.

Rosyjska Medycyna Informacyjna: W tym systemie sprawczość urasta wręcz do rangi cechy definiującej człowieka jako gatunek – według Grabowoja „zadaniem wszystkich ludzi jest nauczyć się sterować świadomością”, aby zmieniać świat na lepsze. Zakłada się, że każdy ma tę potencjalną zdolność kreacji, ponieważ wszyscy jesteśmy „dziećmi Stwórcy” obdarzonymi iskierką boskiej świadomości. Jednak w praktyce kładzie się nacisk na tych, którzy opanowali wiedzę – to oni stają się Operatorami Rzeczywistości. Można tutaj wyróżnić pewną hierarchię sprawczości: są mistrzowie (jak Grabowoj), którzy demonstrują zdolności ekstremalne, oraz adepci/praktycy, którzy uczą się i osiągają sukcesy w węższym zakresie. Grabowoj sam przypisuje sobie największą sprawczość – według jego relacji potrafi on m.in. wskrzeszać biologicznie zmarłych i regenerować uszkodzoną materię poprzez koncentrację. Takie wyczyny stawiają go (w oczach zwolenników) w roli „Architekta rzeczywistości na poziomie makro”, być może wręcz mesjasza-technologa. Niemniej ideą jego nauk jest przekazanie ludziom, że oni też mogą to robić. Jego program uzdrawiania ludzkości zakłada szkolenie tysięcy operatorów, którzy wspólnie przejmą odpowiedzialność za harmonijne sterowanie planetą – np. zapobieganie katastrofom, uzdrawianie chorych, wydłużanie życia. Zdolność kreacji jest tu więc czymś, co można wytrenować (poprzez rozwój zdolności jasnowidzenia, telepatii, koncentracji itp.). Kto konkretnie może zmieniać rzeczywistość? – W myśl medycyny informacyjnej, każda osoba o czystych intencjach, która nauczy się metod, może dokonywać nawet bardzo spektakularnych zmian, jak spontaniczne uzdrowienia nieuleczalnych chorób. Istnieją liczne świadectwa uczniów Grabowoja i innych healerów, którzy deklarują dokonanie takich rzeczy (np. regeneracja nerki, zatrzymanie krwotoku, uniknięcie wypadku w ostatniej chwili dzięki wizualizacji itp.). W szerszym sensie Tichopławowie wskazują, że ludzkość jako całość stoi przed wyborem: albo stanie się zbiorowo świadomym operatorem (homo sapiens przekształci się w homo spiritualis), albo popadnie w autodestrukcję. Sprawczość jest więc niejako wpisana w nasz rozwój ewolucyjny – to kolejny krok, by jednostka uświadomiła sobie, że może współzarządzać rzeczywistością razem z Bogiem. Pod względem mechaniki, moc kreacji jest tu pojmowana bardzo dosłownie: ponieważ wszystko jest informacją, to informacja może bezpośrednio przekształcić materię. A informacją steruje świadomość. Kto zatem włada świadomie swoją świadomością, ten – teoretycznie – włada materią. W odróżnieniu od DK czy Transerfingu, przyznaje się tu możliwość wpływu jednej osoby na inną bezpośrednio: np. uzdrowiciel informacyjny może skorygować stan pacjenta bez jego świadomego udziału, byle uzyskał zgodę duszy pacjenta na poziomie duchowym (takie założenie etyczne często jest wspominane). Czy są ograniczenia tej mocy? – Według przekazów Grabowoja nie: „każde dowolne wydarzenie można przemienić w harmonijne”, twierdzi on, sugerując że nie ma rzeczy niemożliwych. W praktyce jednak spora część uwagi skupia się na uzdrawianiu – bo to najbardziej wymierne (albo śmierć była, albo pacjent żyje – tu nie da się zakwestionować efektu, jeśli nastąpi). Natomiast wpływ na tzw. martwą naturę bywa rzadziej pokazywany. Są wprawdzie anegdoty typu zatrzymanie trzęsienia ziemi czy ugaszenie pożaru telepatycznie, ale trudniej to sprawdzić. Faktem jest, że sprawczość w tym systemie nabiera też wymiaru mesjańskiego: „jeśli możemy, to powinniśmy ratować świat”. Jest to więc bardzo eksternalistyczne podejście w porównaniu z Transerfingiem – tam koncentrujesz się na swoim życiu, tu – idziesz zbawiać innych. W efekcie kto ma w rękach taką moc? – Ten, kto ma wiedzę i rozwiniętą świadomość. Społeczność traktuje np. Grabowoja jako kogoś, kto osiągnął poziom praktycznie nieograniczonej sprawczości (aczkolwiek rzeczywistość tego nie potwierdziła publicznie – co w epistemologii wyjaśnia się, że ludzkość nie była gotowa). Wielu jego uczniów uważa, że jeśli wiernie zastosują metody, także dokonają cudów. Sprawczość jest tu więc pojmowana bardzo dosłownie i szeroko: można zmieniać zdrowie, zdarzenia losowe, a nawet bieg czasu (są techniki np. „rewitalizacji przeszłości” – wyobrażasz sobie, że coś co było złe, wydarzyło się inaczej, by zmienić teraźniejszość). W gruntownym sensie, według tej doktryny człowiek może stać się niemal wszechmocny, jak boska istota – musi tylko osiągnąć dostatecznie wysoki poziom świadomości (czyli świadomość zjednoczoną z duszą i duchem Stwórcy). Trzeba dodać, że w praktyce ten idealizm zderza się z rzeczywistością: uczniowie latami ćwiczą i nie widzą tak spektakularnych wyników jak obiecywane, ale często mniejsze (np. poprawa zdrowia, lecz nie nieśmiertelność). Sprawczość jest zatem postulatem – każdy może zmieniać wszystko, ale osiągnięcie tego to proces rozwoju duchowego. Dla porównania, Transerfing działa od razu w pewnym zakresie (ot, ktoś poprawi swoje warunki życiowe), a medycyna informacyjna roztacza wizję daleko idącej boskiej sprawczości – zresztą w ich narracji Jezus był pierwszym idealnym informacyjnym uzdrowicielem, wzorem do naśladowania, by „nawet śmierć pokonać”.

Etyka (Zasady Moralne, Omni-etyka, Rola Intencji)

Doktryna Kwantowa: W DK aspekt etyczny jest silnie zaakcentowany i wprost zintegrowany z całą metodą – określa się go mianem „Etyki sprawczości” lub Omni-etyki. Omni-etyka oznacza działanie z perspektywy całości (Omni-), czyli uwzględnienie wpływu własnej kreacji na szeroki ekosystem istnienia. Novak pisze, że praktykując świadomą kreację „musimy pamiętać, że każda nasza decyzja i intencja rezonuje nie tylko w naszej osobistej Symulacji, ale w szerszej tkance istnienia”. Podstawowa zasada moralna to minimalizacja szkód i pełna przejrzystość intencji. W Kodeksie praktyki DK czytamy m.in.: „działaj bez przemocy, nie w sposób manipulacyjny”, „zasada minimalnej ingerencji i transparentnego sprawstwa”. Oznacza to, że nie wolno używać technik DK, by naruszać wolność innych osób lub zakłócać ich ścieżek. Przykładowo, tworzenie myślokształtu mającego na kogoś wymusić określone zachowanie czy uczucie – byłoby pogwałceniem Omni-etyki. Dozwolone jest zmienianie siebie i własnego pola, co i tak wpłynie pośrednio na otoczenie, ale niedopuszczalne jest świadome manipulowanie cudzym polem bez zgody. DK podkreśla też zasadę odpowiedzialności: masz prawo kształtować rzeczywistość, ale bierzesz odpowiedzialność za skutki uboczne swoich kreacji. Dlatego uczy np. „sprawdzaj, czy twoja intencja poszerza prześwit i wzmacnia życie, a nie czyni szkody”. Omni-etyka nakazuje dbać, by nasza kreacja „zostawiała minimalny ślad ontologiczny” – czyli nie zaburzała nadmiernie porządku symulacji innym istotom. Co ważne, DK nie głosi moralizatorstwa w stylu religijnych przykazań – raczej promuje świadomość konsekwencji. Intencja jest tu rozumiana nie tylko jako czynnik techniczny, ale też moralny: „intencja czysta” (zgodna z sercem i nieegoistyczna) ma większą moc i niesie dobro, podczas gdy intencja pełna lęku czy zła finalnie zaszkodzi również nadawcy (poprzez chaos w symulacji). Novak pisze wręcz: „etyka sprawczości nie jest dodatkiem do DK, lecz jej rdzeniem. Bez niej wszystkie narzędzia ulegają wypaczeniom”. Widać tu echa słynnej maksymy: z wielką mocą idzie wielka odpowiedzialność. Dlatego adept DK staje się trochę jak „etyczny haker rzeczywistości” – ma kodować rzeczywistość tak, by czynić ją bardziej harmonijną, przejrzystą i gościnną dla życia. Omni-etyka obejmuje m.in.: troskę o wspólne dobro, uczciwe przedstawianie zjawisk (np. rozróżnianie co jest metaforą, a co faktem naukowym, by nikogo nie wprowadzać w błąd), a także poszanowanie własnych granic i zdrowia (samorozwój ma być dla dobra, a nie przez szkodliwe forsowanie się). Można powiedzieć, że DK stara się stworzyć nowoczesną etykę holistyczną, gdzie intencja i uwaga człowieka stają się nowymi „elementami moralnej oceny” – bo one realnie wpływają na świat. Ciekawym konceptem jest też „prześwit” jako stan moralno-egzystencjalny: to przestrzeń lekkości i harmonii, w której niczego nie zaciemniamy naszym cieniem. Dążenie do poszerzania prześwitu swoimi działaniami jest w gruncie rzeczy wskazówką moralną – rób tak, by było jaśniej (bardziej świadomie, prawdziwie, dobrze) we wspólnym polu, a nie ciemniej.

Transerfing: W Transerfingu nie znajdziemy formalnego dekalogu ani wywodu o etyce, ale system ten implikuje pewne zasady moralne poprzez swoje reguły energetyczne. Przede wszystkim promuje autentyczność i nienaruszanie cudzego pola. Zasada unikania nadmiernej ważności i balansowania energii skutecznie zniechęca do zachowań typowo uznawanych za niemoralne, takich jak agresja, fanatyzm, manipulacja – bo wszystkie one tworzą silne potencjały, które później ściągają kłopoty. Jeśli ktoś chciałby np. wykorzystać Transerfing do skrzywdzenia kogoś, szybko by się przekonał (według Zelandowej logiki), że siły równoważące obrócą to przeciw niemu. W ten sposób „karma” pojawia się tu nie jako mistyczne prawo, lecz konsekwencja energetyczna: wyrządzając innym zło, wpadasz pod destrukcyjne wahadła i na negatywne linie życia. Intencja skierowana z nienawiścią czy zawiścią zasila wahadła, które „traktują ludzi jak marionetki” i wciągają ofiarę w gorsze warianty. Więc czysto pragmatycznie – nie opłaca się. Transerfing zachęca też do poszanowania wolności i drogi innych: „wahadła narzucają człowiekowi obce mu cele… Trzeba uwolnić się od narzuconych celów”. To wskazówka, by nie ulegać presji społecznej, ale też samemu nie narzucać swoich oczekiwań innym. Na przykład w relacjach zaleca się „zmniejszyć ważność partnera” – nie w sensie ignorować, lecz przestać próbować go zmieniać na siłę czy idealizować, bo to tworzy napięcia. Taka postawa przekłada się na tolerancję i akceptację. Jeśli partner czuje się wolny, sam z siebie będzie bliżej (to tzw. „zasada frailingu” – okaż innym wolność i pozytywny zamiar wobec ich potrzeb, a oni chętniej zaspokoją twoje) – co jak widać jest pewną etyką wzajemności i empatii, opłacalną obu stronom. Ponadto Transerfing mocno przestrzega przed negatywnymi emocjami: lista uczuć żywiących wahadła obejmuje m.in. gniew, nienawiść, pogardę, niepokój, rozpacz, litość (fałszywą). Zaleca więc unikanie ich, co de facto pokrywa się z ideałem moralnym bycia osobą spokojną, pogodną, nieraniącą innych (bo kiedy wyrażamy silnie negatywne emocje, zwykle ranimy). Intencja w Transerfingu pełni funkcję techniczną, ale ma też wymiar moralny w tym sensie, że powinna być zgodna z twoją duszą. Jeśli twoja dusza nie akceptuje czegoś (np. celu który jest niemoralny lub nie twój), to jedności duszy i umysłu nie będzie – a więc zewnętrzny zamiar się nie narodzi. To sprytny wbudowany mechanizm: nie dokonasz wielkich rzeczy, jeśli płyną one z samego ego lub cudzych oczekiwań. Musisz słuchać swego głębszego głosu. A dusza – w domyśle – jest czysta i nie pragnie zła. Zeland nierzadko wspomina, że prawdziwy cel człowieka uszczęśliwia także innych – np. ktoś, kto odnajdzie swoje powołanie, przysłuży się światu, bo będzie robił to z pasją i miłością. Więc moralność polega tu na podążaniu za sercem (duszą), bo ono poprowadzi nas harmonicznie w sieci życia. Jeszcze jedna niepisana zasada moralna Transerfingu to wdzięczność i zaufanie do świata. Przy zaleceniu koordynacji zamiaru mowa jest o tym, by nawet niepomyślne zdarzenia traktować życzliwie (znaleźć w nich dobro). To przypomina praktykę duchową wdzięczności za wszystko, co się dzieje – co z moralnego punktu widzenia rozwija w nas pokorę i pozytywne nastawienie do życia (zamiast roszczeń czy użalania się). Podsumowując, Transerfing nie moralizuje, ale prowadzi do moralności pragmatyką energetyczną. Kto dobrze życzy światu i sobie, ten płynie z prądem i lekko osiąga cel. Kto spiskuje, szkodzi czy emanuje negatywnością – ten obrywa od świata rykoszetem. Ostatecznie więc transerfer staje się człowiekiem życzliwym, autentycznym, spokojnym i wolnym, bo taka postawa to warunek skuteczności. Intencjonalnie unika krzywdzenia – nie dlatego, że mu tak nakazano, lecz dlatego że rozumie mechanizm zwrotny. Można powiedzieć, że Transerfing realizuje etykę „żyj i pozwól żyć innym”: rób swoje (wybieraj, co kochasz), nie pchaj się tam, gdzie ci nie trzeba (nie walcz z innymi, nie naprawiaj ich na siłę), i bądź świadomy, co emanujesz – bo to do ciebie wróci.

Rosyjska Medycyna Informacyjna: W tym podejściu etyka ma często wymiar quasi-religijny – mowa jest o Miłości, Dobru i Boskim Planie. Grabowoj wprost formułuje nadrzędny cel: „zbawienie i harmonijny rozwój wszystkich”. Dlatego wszelkie jego działania mają być podporządkowane unikaniu globalnych katastrof, uzdrawianiu chorych, zabezpieczeniu szczęśliwej przyszłości ludzkości. Taki horyzont czyni z etyki wręcz imperatyw kosmiczny: musimy być moralni, bo inaczej grozi nam zagłada – jak piszą Tichopławowie, „brak duchowości współczesnej cywilizacji jest główną przyczyną zbliżającej się globalnej katastrofy”. Proponują więc odrodzenie moralne oparte na nauce. Ich zdaniem fizyka kwantowa dowiodła istnienia Boga i duszy, co oznacza, że powinniśmy dostosować etykę do tej prawdy – uznać świętość życia, siłę myśli i duchowe przeznaczenie człowieka. W praktyce medycyna informacyjna promuje wartości typowe dla nurtów New Age i chrześcijańskiego mistycyzmu: bezwarunkową miłość, wybaczenie, jedność, pozytywne myślenie. Wielu rosyjskich uzdrowicieli informacyjnych (nawet jeśli nie związanych z Grabowojem) podkreśla, że miłość jest najwyższą uzdrawiającą wibracją – np. u Dobrosławy Kwiatkowskiej czy we fragmentach warsztatów (jak dokument olsztyński) czytamy: „Miłość ma potężną moc uzdrawiania” i że trzeba „przepełnić swoje działania miłością”. Etyka osobista praktyka wymaga więc pracy nad czystością własnych myśli i uczuć – żeby w jego polu nie było destrukcyjnych informacji. Często przywołuje się tu koncepcję karmy i złych energii, choć w języku informacyjnym mówi się raczej o „negatywnych zapisach w polu”. Praktyk powinien te zapisy w sobie oczyszczać (np. poprzez przebaczenie sobie i innym, transformację lęków w pozytywne wizje). To niemal psychoterapia moralna: radzi się nie narzekać, nie obwiniać, nie trzymać żalu, bo to obniża wibracje i sprowadza choroby. W zamian – praktyk medycyny informacyjnej stara się utrzymywać wysokie stany świadomości (miłość, radość, spokój, wdzięczność), co jest równocześnie moralnie dobre i technicznie skuteczne. Rola intencji jest tu ogromna: mówi się, że „intencja działa jak promień lasera” – jeśli jest nacechowana czystą miłością i pragnieniem dobra, czyni cuda; jeśli byłaby złowroga, to narusza ład boski i może obrócić się przeciw (tu raczej w sensie karmicznym). W naukach Grabowoja nie ma wprost ostrzeżeń „nie czyń źle”, bo zakłada się, że ktoś kto chce uczyć się uzdrawiać, kieruje się dobrem. Jednak pojawia się koncept, że tylko harmonijny (czytaj: etyczny) rozwój jest trwały – np. Grabowoj podkreśla „bezpieczny rozwój”, tzn. taki, który nikomu nie szkodziscribd.com. Często przywoływana jest Złota Reguła (nie czyń innym, co tobie niemiłe) i idea, że każda myśl wróci do nadawcy – więc lepiej wysyłać dobre. W kręgach tych mówi się też sporo o „życiu zgodnym z boską normą”: czyli moralnym, w prawdzie, miłości i kreatywności. Omni-etyka DK ma tu swój odpowiednik w idei, że nasze działania powinny być w zgodzie z zamysłem Stwórcy (a ten zamysł jest pojmowany jako miłość i harmonia). Nie ma natomiast u Grabowoja wzmianki o „nieingerencji w cudze pole” tak wyraźnej jak w DK – on sam oferował np. „uzdrawianie zbiorowe wszystkich istot”, co jest jednak ingerencją. Etyka jest więc bardziej kolektywna i celowo altruistyczna: wolno ci ingerować, o ile robisz to dla czyjegoś dobra (i zakładasz, że dusza tej osoby chce uzdrowienia). Krytycy mogliby tu dostrzec pole do nadużyć – i faktycznie, Grabowoj wpadł w etyczną kontrowersję, gdy obiecywał za pieniądze wskrzeszać dzieci (co budzi pytania, czy to moralne grać na czyjejś rozpaczy). Niemniej jego oficjalna etyka była właśnie taka: „czyń dobro maksymalnej liczbie ludzi”. Tichopławowie natomiast kładą nacisk na samoograniczenie konsumpcjonizmu i powrót do duchowości – w duchu ekologiczno-moralnym: musimy przestać niszczyć Ziemię i siebie nawzajem, wznieść się moralnie, bo inaczej zginiemy. To brzmi jak etyka globalnej odpowiedzialności za planetę. Ich książki odwołują się do patriotyzmu duchowego: Rosja ma duchowe posłannictwo etc., co bywa moralnie dyskusyjne (może rodzić poczucie wyższości). Generalnie jednak idea jest taka, że moralność została wpisana w prawa Wszechświata – nasze czyny i nawet myśli mają realne skutki, więc etyka to już nie wybór, a warunek przetrwania. Praktycy medycyny informacyjnej często łączą swoje sesje z modlitwą, prośbą do Boga o prowadzenie – tym samym uznają prymat woli wyższej. Etyka objawia się tu w pokorze: „Nie moja wola, ale Twoja (Boże)” – co w praktyce może znaczyć: intencję formułuję zawsze z zastrzeżeniem, by była zgodna z uniwersalnym Dobrem. Podsumowując, etyka rosyjskiej medycyny informacyjnej to wypadkowa chrześcijańskiego humanizmu i ezoterycznej doktryny wibracji. Z jednej strony mamy więc miłość bliźniego, wybaczenie, służbę – a z drugiej jasne stwierdzenie, że negatywne myśli i emocje cię zniszczą (więc nie warto ich pielęgnować), a pozytywne cię uzdrowią (więc bądź cnotliwy i radosny). Intencja musi być czysta i pozytywna, bo inaczej „nie zadziała” – co w sumie jest sprytnym zabezpieczeniem: czyni etyczność warunkiem skuteczności metody.

Status jednostki (Kim staje się praktyk w danym systemie)

Doktryna Kwantowa: Praktyk DK przechodzi od roli zwykłego „nieświadomego gracza symulacji” do roli „świadomego operatora/architekta rzeczywistości”. Martin Novak często używa właśnie metafory Architekta: osoba, która opanowała DK, „przekracza rolę obserwatora i staje się architektką/architektem własnej rzeczywistości”. Oznacza to, że taka jednostka potrafi projektować (wymyślać) i wdrażać (renderować) świadomie wybrane scenariusze w swoim życiu. Określenie „architekt” niesie też konotację twórczej odpowiedzialności – jak architekt budynku musi znać zasady fizyki i respektować bezpieczeństwo konstrukcji, tak architekt rzeczywistości musi znać prawa ontologiczne i etyczne DK (np. Omni-etykę). Innym tytułem, który można by przypisać praktykowi DK, jest „operator Matrycy” – ktoś, kto potrafi obsługiwać Matrycę Kwantową za pomocą języka QSL i protokołów. W samej treści DK pojawiają się też terminy takie jak „koder”, „inżynier Matrycy” (są książki z serii o inżynierii Matrycy). To wszystko podkreśla profesjonalizację tej roli – praktyk staje się czymś w rodzaju świadomego programisty życia. W codziennym rozumieniu oznacza to, że taka osoba żyje bardziej świadomie, uważnie; traktuje zdarzenia jako dane do analizy, a nie ślepy los. Kiedy coś osiąga, nie mówi „udało się przypadkiem”, tylko widzi związek ze swoją intencją. Kiedy pojawia się problem – nie panikuje, tylko „audytuje kod” (sprawdza swoje przekonania, emocje, które mogły do tego doprowadzić, koryguje je). Można rzec: praktyk DK staje się „mistrzem własnego życia” w sensie stoicko-technicznym. W kontekście rozwoju duchowego, DK nie obiecuje oświecenia w mistycznym sensie, ale z pewnością zmierza do stanu, gdzie jednostka jest „przebudzona w symulacji” – świadoma iluzoryczności ograniczeń. To trochę jak postać Neo z Matrixa, który widzi kod – adept DK symbolicznie widzi kod rzeczywistości. W tekstach Novaka pojawiają się też określenia: „operator” (ogólnie o praktyku wykonującym protokoły), czasem „uczestnik symfonii” – co wskazuje, że choć jesteś architektem swojego doświadczenia, nadal jesteś częścią większej całości. Nie chodzi więc o wszechwładzę ego, a raczej o osiągnięcie roli świadomego współtwórcy. Status takiej osoby jest unikatowy w społeczeństwie – Novak sugeruje, że to pewna awangarda świadomości. Podsumowując, praktyk DK to człowiek-technolog duchowy, który łączy w sobie cechy inżyniera (precyzja, znajomość praw) i mistyka (intuicja, głęboka świadomość). Mógłby się tytułować np. „certyfikowany architekt rzeczywistości (QSL-Developer)” 😉, gdyby istniały formalne certyfikaty DK. Choć formalnie rola ta nie jest instytucjonalizowana, w narracji DK brzmi bardzo profesjonalnie i wręcz prestiżowo intelektualnie.

Transerfing: W Transerfingu nie nadaje się praktykującym formalnych tytułów – każdy, kto stosuje zasady, jest po prostu „transerferem”. Zeland czasem używa określenia „transerfer” (spolszczone: transerfer) dla osoby, która płynnie porusza się między wariantami. Można też spotkać się z określeniem „operator rzeczywistości” w kontekście Transerfingu, ale częściej mówi się po prostu, że ktoś „zarządza swoją rzeczywistością”. Polski przekład jednego z tomów nosi tytuł „Sprawca rzeczywistości” – co sugeruje, że praktyk staje się tym, który sprawia, że rzeczywistość się wydarza według jego wyboru. To dość trafne określenie statusu: z ofiary okoliczności człowiek staje się sprawcą zdarzeń. Wprawdzie nie kontroluje on każdego detalu (bo nie o to chodzi, pewne rzeczy zostawia „przestrzeni wariantów”), ale to on dokonuje kluczowych wyborów i to świat dostosowuje się do niego, a nie odwrotnie. Taki transerfer jest jak surfer na oceanie życia: potrafi złapać falę sukcesu, ominąć niebezpieczne wiry wahadeł, dopłynąć do celu z gracją. Cechuje go wolność wewnętrzna – nie da się nim sterować za pomocą strachu czy poczucia winy (bo on redukuje ich ważność). Można więc powiedzieć, że staje się „emancypowanym uczestnikiem rzeczywistości”. Nie podporządkowuje się wahadłom (systemom, modom, opinii tłumu) – idzie własną ścieżką, przez co często żyje życiem bardziej spełnionym niż przeciętny człowiek. Bywa, że transerfer zyskuje opinię „szczęściarza” – bo faktycznie wiele mu się udaje z pozoru bez wysiłku. On jednak wie, że to nie czysty fart, tylko efekt jego tańca z lustrem. W mowie potocznej adept Transerfingu nie wyróżnia się niczym ekstrawaganckim – nie musi nosić kryształów, palić kadzideł ani medytować godzinami. Jego „wyróżnikiem” może być natomiast nietypowe podejście do problemów: zamiast narzekać – uśmiecha się tajemniczo, jakby wiedział coś, czego inni nie wiedzą. Można by go nazwać „Manipulatorem linii czasu”, bo rzeczywiście porusza się po linii życia jak po taśmie filmowej – przesuwając się na alternatywne ścieżki (np. nagle zmienia karierę wbrew oczekiwaniom otoczenia i odnosi sukces). Jednak on nie manipuluje czasem bezpośrednio, raczej przeskakuje między scenariuszami, które już w przestrzeni wariantów istnieją. Niemniej z perspektywy obserwatorów może się wydawać, że zmienia przeznaczenie. Sam Zeland sugeruje, że dawni wielcy magowie czy cywilizacje (np. Atlantydzi) potrafili panować nad zewnętrznym zamiarem do tego stopnia, że czynili cuda – transerferzy są więc spadkobiercami tej wiedzy, tylko w mniejszej skali na co dzień. Warto dodać, że Zeland nigdzie nie obiecuje uczniom oświecenia czy tytułów. Transerfing to nie organizacja z rangami, to zestaw zasad do samodzielnego stosowania. Jeśli ktoś je opanuje, jego statusem jest po prostu „człowiek sukcesu żyjący w harmonii” – może to się przejawiać bogactwem, zdrowiem, dobrymi relacjami, ale przede wszystkim poczuciem sprawczości i spokoju. Taka osoba nie czuje się już pionkiem losu. Można więc podsumować, że status praktyka Transerfingu to wolny kreator. Nie „guru” (bo Transerfing odrzuca hierarchię – bądź swoim guru), nie „uczeń” (bo po przeczytaniu książek sam nim jesteś bez egzaminów), raczej surfer rzeczywistości – swobodny, świadomy, pewny siebie. W fandomie Transerfingu czasem mówią o sobie per „transerferzy”, budując pewną tożsamość grupową, ale formalnie to po prostu ludzie, którzy zdecydowali się żyć według tego modelu.

Rosyjska Medycyna Informacyjna: Tutaj spotykamy się z różnymi określeniami praktyków, często zależnymi od specyfiki danej metody. Ogólnie można powiedzieć, że praktyk staje się „uzdrowicielem informacyjnym” lub „operatorem energoinformacyjnym”. Jeśli ktoś pracuje z metodą Grabowoja, bywa nazywany po prostu „studentem nauki Grabowoja”, a po nabraniu doświadczenia – „konsultantem/trenerem” (bo wielu z nich prowadzi potem kursy dla innych). Część osób określa siebie jako „bioenergoterapeutów nowej generacji”, podkreślając, że zamiast np. tradycyjnego nakładania rąk używają wibracji liczbowych i pól torsyjnych. Pojawia się też określenie „Manipulator linii czasu”, choć nie jako oficjalny tytuł, a opisowo dla kogoś, kto potrafi zmienić bieg zdarzeń. Grabowoj twierdził np., że ma moc zapobiegania katastrofom – a więc manipulacji wydarzeniami przyszłymi – i uczył tego innych. Gdyby takie umiejętności rozwinąć, praktyk faktycznie staje się kimś w rodzaju Strażnika Czasu (to już brzmi fantastycznie, ale takie aspiracje są wbudowane: ochronić świat przed złymi wariantami przyszłości). W praktyce jednak najwięcej jest „uzdrowicieli” – ludzi stosujących techniki informacyjne dla zdrowia. Oni sami siebie często nazywają terapeutami holistycznymi itp., ale można ich określić jako „operatorów pola informacyjnego w celach zdrowotnych”. Są i tacy, co specjalizują się w sferze finansowej czy relacyjnej – wtedy np. reklamują się, że „przeprogramują twoją matrycę finansową” za pomocą seansów (czyli stanowią odpowiednik coachów, tylko pracujących metodą kwantowo-informacyjną). Jeśli chodzi o status duchowy, to w naukach Tichopławów pojawia się figura „człowieka duchowego (Homo Spiritus)” – jest to człowiek, który posiadł wiedzę o polach informacyjnych, rozwinął w sobie świadomość kosmiczną i etyczną boskość. Taki człowiek jawi się jako nowy etap ewolucji. Można więc powiedzieć, że idealny praktyk medycyny informacyjnej to „nowy ezoteryczny człowiek” – trochę naukowiec (zna fizykę duchową), trochę kapłan (ma czyste serce i kontakt z Bogiem), trochę mag (potrafi dokonować niezwykłych rzeczy). W niektórych kręgach Grabowoja uważa się za avatara czy mesjasza, a jego zaawansowani uczniowie mogliby uchodzić za apostołów nowej wiedzy. Oni sami raczej użyją świeckich określeń: konsultant, trener rozwoju świadomości, specjalista medycyny informacyjnej. Z kolei u praktyków mniej powiązanych z Grabowojem, np. korzystających z urządzeń typu Quantec, mówi się po prostu „terapeuta” lub „operator biokomputera”. Warto wspomnieć, że w społeczeństwie rosyjskim (i nie tylko) ci praktycy nieraz zyskują status „cudotwórców” – ludzie, którym pomogli, traktują ich jak uzdrowicieli porównywalnych z lekarzami czy świętymi. Często budowana jest otoczka „naukowego maga”: ubrani w biały fartuch, z tytułem naukowym, a jednocześnie modlący się i używający tajemnych kodów. Taki dualny wizerunek jest unikalny dla tego nurtu. Sam Grabowoj określa wszystkich ludzi jako potencjalnie „wiecznych i wszechmogących”, jeśli przyswoją jego nauki – więc docelowy status to dosłownie „człowiek-bóg”, który świadomie współtworzy rzeczywistość na równi ze Stwórcą. Oczywiście to ideał odległy. Praktycznie – absolwent kursów Grabowoja otrzymuje świadectwo i bywa uprawniony do uczenia innych, co formalnie czyni go trenerem rozwoju świadomości. W naszym porównaniu można jednak stwierdzić, że rola praktyka medycyny informacyjnej to rola Uzdrowiciela i Kreatora w jednym. Na poziomie jednostkowym: stajesz się „panem swojego zdrowia i losu”. Na poziomie społecznym: możesz być „dobroczyńcą”, pomagając uzdrawiać innych. A na poziomie duchowym: aspirujesz do bycia „współpracownikiem Boga” w dziele utrzymywania harmonii we Wszechświecie.

Język (Pojęcia Autorskie i Język Programowania Rzeczywistości)

Doktryna Kwantowa: DK wypracowała bardzo rozbudowany, autorski słownik pojęciowy, który służy precyzyjnemu opisywaniu zjawisk na styku świadomości i materii. Można powiedzieć, że Martin Novak stworzył wręcz nowy język semantyki kwantowej (QSL-Lang). Jego terminologia czerpie z angielskiego, polskiego i języka matematyczno-informatycznego. Fundamentalne pojęcia to wspomniane triady: Omni-Źródło, Matryca Kwantowa, Symulacja – określające ontologię. Są dalej rozwinięte np. o pojęcie „Pola możliwości” (to w zasadzie Matryca widziana dynamicznie) czy „kod źródłowy rzeczywistości” (zapis w Matrycy generujący Symulację). Na poziomie operacyjnym mamy Konstrukt Umysłu (indywidualna mapa przekonań i filtr percepcji), kolaps intencji (moment przejścia z potencjału do manifestacji), Punkt Zerowy (P₀) – stan czystej obecności poza narracją. Ważne jest pojęcie prześwitu – czyli „rozrzedzenia” symulacji poprzez wysoką świadomość, gdzie rzeczywistość staje się plastyczna i harmonijna. Mamy także całą gamę terminów technicznych: 4-Kod (U,I,P,E), nierender (wyłączanie wewn. dialogu / niekolapsowanie rzeczywistości), Render Log, Evidence Ledger (narzędzia zapisu doświadczeń), Zero Rozszerzone (sesja wejścia w P₀), OFF-score, OFF-latency (mierniki skuteczności nierenderu), OAI (Overall Alignment Index – wskaźnik zgodności 4-Kodu z otrzymywaną symulacją), gęstość renderu ρ itd. W materiałach DK roi się od skrótowców i terminów brzmiących jak z podręcznika programowania lub fizyki teoretycznej. Przykładowo we fragmencie zapowiedzi czytamy: „poznasz trzy fundamentalne dźwignie – dekoherencję, superpozycję i splątanie – oraz nauczysz się stosować je w praktyce”, a także że „autor wprowadza nowy język semantyki kwantowej QSL-Lang, który pozwala formułować intencje w sposób precyzyjny i kompilowalny”. Widać tu wyraźnie styl programistyczny: intencje mają być kompilowalne (czyli dające się przełożyć na „kod maszynowy” Matrycy), a język QSL dostarcza reguł składni dla takiego „programowania rzeczywistości”. QSL to faktycznie pewna gramatyka oparta o symbole i definicje z DK, której opanowanie ma zwiększyć sprawczość (podobnie jak programiście łatwiej tworzyć software, gdy zna język C++ niż gdyby miał klikać losowo). Język DK wprowadza też pojęcia hybrydowe łączące dwa światy: np. „fizyka ontologiczna” – czyli zestaw praw istnienia, na których operujemy; „superpozycja życiowa” – życie w wielu możliwościach naraz; „audit 3×W” (Nie znamy szczegółu, ale kontekstowo to pewnie protokół sprawdzania What, Why, hoW intencji). Istotne autorskie słowo to Omni-etyka – etyka uwzględniająca całość pola. Z kolei „język programowania rzeczywistości” to po prostu QSL plus praktyki (nieraz używa się tego zwrotu opisowo). Podsumowując, język DK jest precyzyjny, nowatorski i gęsty od terminów. Dla nowicjusza może być wyzwaniem, ale daje poczucie, że wszystko jest dobrze zdefiniowane. Terminologia buduje też aurę „naukowości” – łatwiej jest mówić o zmianie przekonań jako o „przepisaniu biblioteki kodu tożsamości”, bo brzmi to fachowo i jednoznacznie. W efekcie praktycy DK komunikują się tym żargonem, co odróżnia ich od innych grup. Można nawet napisać „DK”, „P₀”, „nierender” i w społeczności DK wszyscy rozumieją. Jest to więc celowo stworzony język hermetyczny, który jednocześnie służy jako metanarzędzie – samo używanie tej terminologii ma ustawiać umysł we właściwym paradygmacie (np. patrząc na życie jak na symulację, już trochę inaczej reagujemy).

Transerfing: Język Transerfingu jest barwny, obrazowy, a jednocześnie dość przystępny. Vadim Zeland wprowadził kilka pojęć, które stały się na tyle popularne, że funkcjonują w dyskursie rozwojowym na świecie. Najważniejsze z nich to:

Wahadła (pendulumy): Termin unikatowy dla Transerfingu, określający zbiorowe byty energetyczno-informacyjne, zrodzone z nakładających się myśli wielu ludzi. „Wahadło” zachowuje się jak rozkołysana huśtawka – im więcej osób nadaje mu energii (poprzez uwagę i emocje rezonujące z nim), tym silniej się kołysze i porywa kolejne osoby. Przykłady wahadeł: sekta, partia polityczna, trend społeczny, nawet kłótnia w rodzinie – wszystko, co żyje własnym życiem i wciąga ludzi, by się tym przejmowali. Zeland opisał wahadła bardzo plastycznie, niemal jako pasożyty mentalne: „wahadła kierują ludźmi jak marionetkami za pomocą nici ważności”, wywołując u nich określone emocje i reakcje. Pojęcie to jest centralne w języku Transerfingu – oferuje świeży sposób mówienia o np. negatywnych zbiorowych energiach lub psychicznych wirusach. Dla praktyka hasło „uważaj na wahadło” jest zrozumiałe bez tłumaczenia: nie daj się wciągnąć w cudzy destrukcyjny scenariusz.
Przestrzeń wariantów: To z kolei określenie na uniwersalny „bank informacji” o wszystkich możliwych zdarzeniach. Zamiast mówić „pole kwantowych możliwości” Zeland używa metafory przestrzeni (coś jak biblioteka filmów, w której zapisane jest każda możliwa ścieżka życia). To pojęcie daje podstawy do mówienia o linii życia (konkretnej trajektorii w tej przestrzeni), sektorze przestrzeni wariantów (konkretnej sytuacji lub pasmie podobnych zdarzeń). Przestrzeń wariantów jest jak tło, z którego „materializuje się sektor” gdy następuje wybór.
Zewnętrzny i wewnętrzny zamiar: Język Transerfingu wprowadza rozróżnienie nieintuicyjne, ale po zrozumieniu – bardzo użyteczne. Zamiar wewnętrzny to po prostu nasza chęć i gotowość do działania tu i teraz (np. „mam zamiar schudnąć i idę na siłownię”). Zamiar zewnętrzny zaś to „wola Wszechświata”, która spełnia nasz wybór – siła, która znajduje się poza nami, ale do której możemy się dostroić. W praktyce ludzie używają skrótu „ZZ” mówiąc o tej magicznej mocy przyciągania okoliczności. Zeland pisał, że „wewnętrzny zamiar próbuje oddziaływać na odbicie w lustrze, gdy tymczasem trzeba zmienić sam obraz”. Innymi słowy, używając tylko własnej siły możemy niewiele, natomiast jeśli opanujemy Zamiar Zewnętrzny (co jest możliwe poprzez jedność duszy i rozumu), możemy „poruszyć góry”.
Indukcja i rezonans, częstotliwość drgań: Te terminy pojawiają się przy opisie mechanizmu wahadeł. Transerfing przemyca tu odrobinę języka fizyki: np. „każde wahadło ma swoją częstotliwość rezonansową; jeśli liczba zwolenników spada, drgania wahadła gasną”. To daje aparaturę pojęciową do mówienia o zjawisku powszechnie znanym: „w grupie ludzi złość się nakręca” – Zeland powie: nastąpiła indukcja drgań emocjonalnych i grupa weszła w rezonans z częstotliwością wahadła, np. histerii.
Nadmierny potencjał, siły równoważące: To terminologia energetyczna. Gdy powstaje dysharmonia w polu wskutek naszych skrajnych ocen („to jest super ważne/najgorsze na świecie!”), tworzy się nadmiar energii w tym miejscu – Wszechświat dąży do zniwelowania go (jak wyrównywanie ciśnienia) poprzez siły równoważące. Mówiąc prościej: jeśli np. ktoś ma wielkie ego, dostanie „prztyczka w nos” od życia, by wrócić do równowagi; jeśli panicznie boimy się choroby, być może właśnie ją przyciągniemy (żeby zredukować potencjał lęku poprzez konfrontację). Te pojęcia nadają się do opisu dlaczego „pech chodzi parami” lub „pycha kroczy przed upadkiem” w quasi-naukowy sposób.
Slajd, frailing, sektor, linia życia, amplituda wahnięć – to kolejne przykłady. Slajd to po prostu wizualizacja pożądanego obrazu rzeczywistości, coś jak wycinek z przestrzeni wariantów, który nosimy w głowie. Frailing (od ang. frail – kruchy) to technika spełniania własnego zamiaru poprzez nastawienie na zaspokojenie cudzego – np. chcesz awansu, to pomóż szefowi osiągnąć jego cel, a on cię awansuje. Amplituda wahnięć wahadła oznacza intensywność chaosu, jaki wywoła wahadło – np. im bardziej emocjonalnie reagujesz, tym mocniej wahadło się rozbuja i tym większe katastrofalne linie życia może cię znieść.

Ogólnie język Transerfingu jest mniej formalny, a bardziej alegoryczny. Wiele z tych terminów (wahadła, slajdy, linie życia) działa jak memetyczne obrazki – łatwiej zobaczyć oczami wyobraźni wahadło niż abstrakcyjny „egregor”, łatwiej myśleć o życiu jak o filmie (linię życia przesuwam jak taśmę) niż o wielowymiarowej ścieżce w przestrzeni stanów. Dlatego język ten cieszy się popularnością – jest intuicyjny, ale jednocześnie oryginalny. Co ważne, Transerfing nie używa skomplikowanych neologizmów (poza paroma jak frailing, które i tak zostały wyjaśnione). W większości to zwykłe słowa, tylko użyte w specyficzny sposób (np. ważność jako miara „napompowania ego” – niby normalne słowo, a zyskało konkretną definicję w słowniku Zelanda). Taki zabieg powoduje, że czytelnik łatwo przyswaja pojęcia, bo nie są całkiem obce, a jednocześnie poszerza to jego percepcję. Praktycy Transerfingu w rozmowach mówią np.: „To wahadło polityczne próbuje mnie złapać, ale obniżyłem ważność – spuściłem powietrze – i trzymam swój slajd niezależności, koordynuję zamiar, będzie dobrze.” Osoba postronna może nie zrozumieć połowy tego zdania – stąd język Transerfingu jest także żargonem subkultury rozwoju duchowego. Nie jest tak techniczny jak DK, ale ma swój urok i systemowość (jest nawet oficjalny „Słownik pojęć Transerfingu”, który wyjaśnia te terminy). Podsumowując, Zeland stworzył język metafor, które upraszczają złożone mechanizmy i czynią je namacalnymi dla wyobraźni. To potężne narzędzie – ludzie łatwiej pracują z wyobrażonym wahadłem niż z mglistym „złym polem”. Język ten przeniknął do wielu dyskusji o rozwoju duchowym (np. sporo osób mówi o „obniżaniu ważności” czy „nie dokarmianiu wahadeł”, nawet jeśli nie znają dobrze Transerfingu – tak bardzo stały się to poręczne opisy).

Rosyjska Medycyna Informacyjna: Język tego systemu jest swoistą mieszanką terminów naukowych, paranaukowych i spirytualnych. Można go podzielić na kilka grup:

Terminy naukowo brzmiące: np. „pole torsyjne”, „wzorzec informacyjny”, „próżnia fizyczna”, „energia pierwotna pola”. Są one zapożyczone z żargonu radzieckiej parapsychologii i fizyki alternatywnej. Np. teoria pól torsyjnych (Akimow) wprowadziła pojęcie hipotetycznych pól przenoszących informację, i to słowo „torsyjne” przewija się często u Tichopławów, by wyjaśniać działania myśli na odległość. Używa się też pojęć jak „generytor(=generator) informacji”, „modulacja kwantowa”, „spin świadomości” – często niezgodnie z ich ścisłym znaczeniem, ale na potrzeby narracji.
Kody i numery: Język Grabowoja to w dużej mierze język liczb. Zamiast powiedzieć „chcę cię uzdrowić z choroby X”, praktyk powie: „skoncentruj się na ciągu 4815321”. Każdy ciąg to skrót myślowy: ma całą przypisaną narrację (ta konkretna sekwencja np. oznacza „normalizację funkcji wątroby”, to oczywiście przykład). Te liczby są komunikowane jako „uniwersalny kod stwórczy”. Podobnie używa się kombinacji słów lub liter – np. słynne praktyki Ludmiły Puczko (zbieżne z infomedycyną) używają skrótów typu „CCW” (counter-clockwise) aby wydać polu polecenie obrotu energii. Dla postronnego brzmi to zagadkowo, dla wtajemniczonego: to język instrukcji dla podświadomości i pola.
Terminologia duchowa: Pojęcia takie jak „Dusza, Duch, Stwórca, Pole miłości, Chrystusowa Energia, Cudotwórcza Świadomość” są tu na porządku dziennym. W przeciwieństwie do DK czy nawet Transerfingu, medycyna informacyjna nie stroni od religijnych odniesień. Tichopławowie piszą o Bogu wprost – że fizyka potwierdza jego istnienie. Grabowoj często używa słowa „Stwórca” i „Norma Stwórcy” (czyli idealny boski stan). Wiele praktyk to w gruncie rzeczy modlitwy z elementami wizualizacji – stąd słownictwo modlitewne: „Łaska, Zbawienie, Światło, Łono Stwórcy, Boska Matryca” (to ostatnie stało się popularne po książkach Braden’a, i Rosjanie też używają terminu „Bożestwiennaja Matrica”).
Pojęcia ezoteryczne klasyczne: Tu znajdziemy czakry, aurę (biopole), kosmogram, karmę, czarne/białe egregory. Rosyjscy autorzy łączą swój język z ogólnie pojętym New Age, więc przewijają się koncepcje reinkarnacji, kontraktów duszy, etc., choć interpretują je na „informacyjny” sposób (np. karma to po prostu „negatywna informacja w polu”, którą można skasować przez transformację).
Nazwy własne metod i narzędzi: Każdy autor ma tu coś: np. Grabowoj ma PRK-1U (nazwa urządzenia), ma też swoje książki jak „Restauracja Materii Świadomością” – tytuły stają się potem hasłami. Petrow (współpracownik Grabowoja) mówił o Drzewie Życia jako metodzie regeneracji organów – i to hasło funkcjonuje wśród praktyków. Są też nazwy jak „Kolcy (pierścienie) Kowalewa” – zestawy pierścieni miedzianych do harmonizacji pól. Takie terminy są znane w tej społeczności, choć obce na zewnątrz.

Można zatem powiedzieć, że język rosyjskiej medycyny informacyjnej jest najmniej spójny, ale bardzo szeroki i chłonny. Z jednej strony mówi się tu o zagadkach fizyki, przywołując nawet wzory czy prawo grawitacji (żeby wykazać analogie), z drugiej – płynnie przechodzi do mówienia o aniołach czy kronice Akaszy. Charakterystyczne jest używanie terminów naukowych w metaforycznym lub poszerzonym znaczeniu. Np. „poziom kwantowy” może oznaczać po prostu bardzo głęboki poziom duchowy, a „częstotliwość” – czyjś stan emocjonalny. Liczby Grabowoja same w sobie tworzą unikalny „żargon liczb”: wtajemniczeni rozpoznają niektóre na pamięć (np. „sekwa 777” – kojarzona z czymś pozytywnym). Na portalach społecznościowych można zobaczyć wpisy typu: „Kochani, wysyłajmy dziś wszyscy ciąg 9714312 dla pokoju na świecie”. Dla niewtajemniczonych to mistyka, dla praktyków – normalna „komenda” jak sms do Wszechświata. Język ten bywa też niekiedy trudny w odbiorze, bo żongluje wielkimi słowami (Miłość, Zbawienie) i zimnymi terminami (torsyjne, kwantowe) jednocześnie. Jednak dla zwolenników to zaleta: „Wreszcie duchowość opisana językiem nauki” – mówią. Widać również pewne naleciałości rosyjskie: np. mówienie „wahadło” (w sensie Zelanda) weszło w rosyjski mainstream duchowy, ale u Tichopławów częściej znajdziemy „egregor” (termin bardziej tradycyjny). „Przestrzeń wariantów” bywa nazywana „polem informacyjnym Wszechświata” (bardziej naukowo brzmi). Z kolei słowo „transerfing” raczej nie pojawia się w literaturze Grabowoja – to konkurencyjny system. Oni wolą swoje terminy jak „sterowanie rzeczywistością”. Tak więc język medycyny informacyjnej nie jest jednolity – raczej to kalejdoskop pojęć. Każdy autor wnosi swój zestaw słów, a praktycy często znają ich kilka i mieszają. Przykładowe zdanie kogoś z tej grupy mogłoby brzmieć: „Korzystając z kodu 881992, moduluję pole torsyjne pacjenta, aby doprowadzić jego organ do normy Stwórcy – robię to w stanie bezwarunkowej miłości, łącząc się z noosferą. Po sesji sprawdzam biopole metodą auragramu.” Dla obeznanego – wszystko jasne. Inni zrozumieją słowa miłość i organ, reszta zabrzmi egzotycznie. Jednym słowem, jest to żargon ezoteryczno-naukowy, który ma dodać wiarygodności (poprzez naukę) i głębi (poprzez duchowość) przekazowi.

Walidacja (Uzasadnienie Skuteczności i Dowody)

Doktryna Kwantowa: Wobec nowatorskich założeń DK naturalne jest pytanie: skąd wiadomo, że to działa?. DK podchodzi do tego uczciwie i pragmatycznie: głównym kryterium walidacji są rezultaty obserwowane przez praktyka. System jest tak zbudowany, by praktykujący bieżąco testował hipotezy i zbierał „dowody anegdotyczne” (w sensie: dowody w swoim życiu, choć nie w warunkach labu). Służą temu wspomniane narzędzia, np. Evidence Ledger – gdzie zapisujemy przekonanie i potem fakty z życia potwierdzające lub zaprzeczające mu. Jeśli np. ktoś wierzył „jestem ofiarą losu”, a zaczął praktykować DK i notuje, że w ostatnim miesiącu wydarzyło mu się 5 zaskakująco pozytywnych zbiegów okoliczności, to ma empiryczny dowód we własnej skali, że zmiana przekonania przynosi skutek. Podobnie Render Log pozwala śledzić synchroniczności: np. formułuję intencję i czekam – pojawia się synchroniczność pasująca do niej, zapisuję to jako walidację, że pole zareagowało. DK mocno podkreśla mierzalność wewnętrzną: wprowadza metryki świadomościowe (OAI, OFF-latency, HRV-minutes, R48 index etc.), które pozwalają nam obiektywizować subiektywne stany. Np. OAI – indeks zgodności 4-Kodu z symulacją – jeśli rośnie z czasem praktyki, to znaczy, że coraz częściej dostajesz to, czego chcesz i co przewidujesz. To jest dowód skuteczności metod DK w takim operacyjnym sensie. Oczywiście są to wskaźniki autorskie, niemające odniesienia do tradycyjnej nauki – ale spełniają rolę „liczb do obserwowania” dla praktyka, by widział postępy. Walidacja DK ma też wymiar intersubiektywny: użytkownicy mogą dzielić się wynikami, robić case studies. Można sobie wyobrazić, że po pewnym czasie zbierze się dużo logów i ledgerów, z których da się wyczytać statystyczną poprawę życia osób stosujących DK – co już mogłoby stanowić zalążek naukowego badania (np. tak jak się bada skuteczność psychoterapii poprzez subiektywne raporty klientów). Na razie jednak DK jest świeżą koncepcją (publikacje 2020+), więc nie ma formalnych badań na ten temat. Novak jako futurysta i transhumanista nie wyklucza zapewne, że w przyszłości da się „mierzyć” pewne efekty (np. wpływ medytacji P₀ na parametry fizjologiczne – stąd włączenie HRV-minutes – pomiaru koherencji serca – do swoich metryk). Również eksperymentuje on z łączeniem praktyk ze światem cyfrowym (zapowiada „sandboxy” do testowania intencji, może aplikacje). Te innowacje wskazują, że DK poważnie traktuje kwestię „pokaż, że to działa”. Jednocześnie autor ma świadomość granic: wprost zaznacza, że Omni-Źródło to koncepcja metafizyczna, nienaukowa z definicji i że DK nie próbuje „udowodnić istnienia Boga” czy czegoś – tylko stworzyć spójny model do praktyki. Pewną formą walidacji są paralele z nauką: np. powoływanie się na eksperymenty kwantowe (jak dualizm korpuskularno-falowy) i wskazywanie, że rzeczywistość reaguje zgodnie z tym – co prawda to tylko analogie, ale budują wiarygodność narracji (skoro cząstka elementarna „wybiera” swój stan pod wpływem obserwacji, to może i nasze życie tak reaguje na naszą obserwację? – brzmi to możliwie). DK jawnie czerpie z takich analogii, jednocześnie starając się nie popaść w pseudonaukę – odróżnia co jest metaforą. Jako walidację można też traktować uniwersalność wątków: DK spina w jedną całość wiele intuicji duchowych (zbieżnych z np. hermetyzmem, advaitą, szamanizmem) oraz naukowych (zbieżnych z teorią informacji, mechaniką kwantową). To czyni model wewnętrznie przekonującym – walidacja konceptualna: nie znajdziemy tu sprzeczności logicznych, model jest spójny, pełny i koreluje z różnymi źródłami wiedzy. Dla osób analitycznych to duży plus – łatwiej zaufać czemuś, co nie przeczy znanym prawom, tylko twórczo je rozszerza. Podsumowując, DK buduje wiarygodność poprzez: empiryzm osobisty (rób i sprawdzaj), metryki i dzienniki (obiektywizuj doświadczenia), analogie naukowe (osadź to w znanych prawidłach), oraz transparentność co do spekulatywnych elementów (jawnie zaznacza co jest hipotezą). Na ten moment brak zewnętrznych badań, ale społeczność DK prawdopodobnie będzie sama raportować swoje sukcesy – co już się dzieje w formie recenzji i historii uczestników kursów. Dla użytkownika ważne jest, że metoda ma sens i przynosi odczuwalne efekty – a to DK stara się na bieżąco demonstrować za pomocą choćby drobnych „ćwiczeń z rzeczywistością”.

Transerfing: Walidacja Transerfingu opiera się głównie na dowodach anegdotycznych i rezonansie idei z doświadczeniem wielu ludzi. Gdy seria Zelanda zdobyła ogromną popularność (ponad 2 miliony sprzedanych egzemplarzy w Rosji i przekłady na wiele języków), napłynęły tysiące relacji czytelników: jedni pisali, że „świat nagle rzeczywiście zaczął się do mnie uśmiechać”, inni że poprawili swój byt finansowy, znaleźli miłość, czy odzyskali zdrowie. Oczywiście są to subiektywne świadectwa, niemniej ich liczba robi wrażenie – zostały one zebrane na forach, w mediach społecznościowych, i stanowią nieformalny zbiór „case studies” wspierających skuteczność Transerfingu. Vadim Zeland w kolejnych tomach przytaczał niektóre przykłady sukcesów, odpowiadał też na listy czytelników, wyjaśniając ich błędy czy potwierdzając spostrzeżenia. W tomie VI „Sprawca rzeczywistości” omawia częste pułapki na drodze celu, powołując się na autentyczne historie praktykujących – to również forma walidacji: uczyć się na realnych przypadkach. Ponadto Transerfing niejako waliduje się sam przez spójność wewnętrzną: zasady w nim przedstawione tworzą logiczny system, który może wytłumaczyć wiele (pozornych) zbiegów okoliczności w życiu. Wielu ludzi miało intuicyjne poczucie, że np. „jak przestaję czegoś desperacko chcieć, to samo przychodzi” albo „gdy jestem wdzięczny, dostaję więcej powodów do wdzięczności”. Transerfing podał temu zgrabne ramy (ważność, siły równoważące, fala sukcesu) – i w tym sensie nastąpiła walidacja przez aha efekt: czytelnicy mówili „tak, dokładnie tak jest, zawsze to czułem, a tu jest to ujęte w słowa!”. Ta subiektywna zgodność z własnymi obserwacjami życiowymi to istotny czynnik przekonujący. Jeśli chodzi o naukową weryfikację, Transerfing (podobnie jak DK) nie był obiektem badań akademickich – jest to zresztą trudne, bo jak zmierzyć „spełnienie marzeń” eksperymentalnie? Zeland odwołuje się jednak do pewnych uznanych zjawisk: np. przywołuje mechanikę kwantową (jak dualizm korpuskularno-falowy jako analogię zwierciadła świata), efekty placebo/nocebo, zjawisko intencji realizującej się (znane w psychologii jako samospełniająca się przepowiednia). Mówi też o doświadczeniach „świadomego śnienia” – a to akurat jest fenomen badany i potwierdzony (lucid dreaming). Transerfing lubi takie analogie: np. „rzeczywistość działa jak wywoływanie zdjęcia w ciemni – obraz pojawia się z opóźnieniem”, co może być aluzją do faktycznych procesów fizycznych (bezwładność systemów). To wszystko nie jest dowodem stricte, ale sprawia, że czytelnik czuje „to ma sens, jest w zgodzie z moją wiedzą”. Największą jednak „walidacją” Transerfingu jest jego skuteczność odczuwana przez adeptów: jest mnóstwo relacji typu „miałem długi – zastosowałem radę, by obniżyć ważność i przestać panikować, zacząłem wysyłać pozytywny obraz że wychodzę z długów… i w ciągu roku spłaciłem wszystko, pojawiły się nowe możliwości zarobku”. Oczywiście sceptyk powie, że to przypadek lub efekt pozytywnego myślenia. I tu dochodzimy do ciekawego punktu: Transerfing można uznać za pewną odmianę pozytywnego myślenia/psychologii, tyle że z innym językiem. A o pozytywnym myśleniu są badania – wykazano np., że optymiści częściej osiągają cele, bo są wytrwalsi i zdrowsi. Więc pośrednio można bronić Transerfingu powołując się na mainstreamowe psychologiczne ustalenia: redukcja stresu (co odpowiada obniżeniu ważności) poprawia funkcjonowanie; wizualizacje celów (slajdy) zwiększają motywację itp. Zeland co prawda idzie dalej (twierdzi, że rzeczywistość fizycznie się dostraja, nie tylko nasza percepcja), i tego czysto naukowo nie udowodnił. Ale on tego nie wymaga – wprost mówi: „Możesz przyjąć lub odrzucić ten model”. Walidacją jest skuteczność w praktyce. I tak, są zapewne tysiące osób, którym transerfing nie pomógł (bo np. nie potrafili zmienić myślenia, albo oczekiwali cudów bez pracy). Jednak w środowisku publicznie dominują opowieści sukcesu (przegrani raczej milczą albo obwiniają siebie, że źle zastosowali). To zjawisko selekcji potwierdzeń jest powszechne – ale nie można ignorować tego, że ludzie czują się realnie bardziej szczęśliwi stosując te zasady, nawet jeśli pominiemy dyskusję o obiektywnej zmianie rzeczywistości. Wspomnijmy, że Transerfing nie ma formalnych instytucji, które prowadziłyby badania, ale ma szeroką społeczność: organizowane są seminaria, kluby Transerfingu, gdzie ludzie dzielą się historiami. To tworzy efekt wzmacniający wiarę – a w takich technikach wiara jest czynnikiem sprawczym (sam Zeland mówi o konieczności wewnętrznej pewności). Z naukowego punktu widzenia Transerfing może działać bo: przeprogramowuje postawy (jak terapia poznawcza), redukuje stres (co poprawia decyzje), uczy uważności (obserwacja znaków, tu analogia do mindfulness). W efekcie ludzie subiektywnie doświadczają poprawy jakości życia – co jest w sumie celem. Jedno z nielicznych „obiektywnych” zjawisk, jakie Zeland wskazuje, to tzw. „transerfing w codzienności”: np. idziesz ulicą i myślisz o jakiejś rzadkiej piosence, a zaraz ktoś obok zaczyna ją nucić – takie drobne synchroniczności mają upewniać, że to nie tylko psychologia, rzeczywistość faktycznie reaguje. Tego typu historie (zwłaszcza z „falą szczęścia”, gdy nagle ciąg pozytywnych zdarzeń następuje) ludzie przytaczają jako dowód, że to nie przypadek. Statystycznie trudno to uchwycić, ale jako anegdoty – przekonuje wierzących. Summa summarum, Transerfing jest zweryfikowany przez rynek i użytkowników: miliony osób uznały go za działający dla nich. Brak mu pieczęci akademii (bo operuje w obszarze trudnym do zbadania), ale jego idee są spójne z wieloma znanymi zjawiskami (potwierdzonymi częściowo np. w psychologii pozytywnej).

Rosyjska Medycyna Informacyjna: Ten nurt wkłada najwięcej wysiłku, by udowodnić swoją skuteczność „naukowo”, choć z punktu widzenia głównego nurtu nauki wciąż pozostaje to nieprzekonujące. Grigorij Grabowoj starał się uzyskać pewną legitymizację instytucjonalną: chwalił się tytułami akademika, nagrodami itp. (chociaż np. jego rzekomy patent na urządzenie uzdrawiające nie został potwierdzony niezależnie). W latach 90. i 2000. prowadzono w Rosji i Kazachstanie różne eksperymenty i prezentacje związane z jego metodami – np. publiczne seanse jasnowidzenia, gdzie miał diagnozować choroby nieznanych mu osób lub przewidywać wyniki losowe. Część z tych pokazów wywołała zainteresowanie, część sceptycyzm. Grabowoj twierdzi, że posiada liczne raporty medyczne pacjentów uzdrowionych dzięki jego technikom. Istotnie, na stronach jego organizacji publikowane są historie konkretnych ludzi: np. ktoś chorował na raka, medycyna konwencjonalna rozkładała ręce, a po stosowaniu sekwencji numerycznych nowotwór zniknął (podparte to jest skanami wyników badań „przed i po”). Takie studia przypadków są oczywiście anegdotyczne i często trudno weryfikowalne, ale robią wrażenie na poszukujących – zwłaszcza gdy opatrzone są pieczęciami szpitala. W środowisku medycyny informacyjnej często powołuje się na eksperymenty z wody pamięcią i energią (Masaru Emoto i jego kryształy wody reagujące na słowa – to co prawda pseudonauka według wielu, ale jest znane), na efekt Maharishiego (medytacje zbiorowe obniżające przestępczość – były takie badania, dyskusyjne metodologicznie), czy na rosyjskie badania nad kosmonautami i telepatią z lat 80. Tichopławowie w swoich książkach przedstawili całą mozaikę takich wyników – dla niewprawnego czytelnika wygląda to jak ogrom „twardych dowodów”. Przykładowo przytaczają, że „w doświadczeniach Petersburgskiej szkoły akademika Kowalowa udało się udowodnić wpływ świadomości na strukturę wody” – nie ma tego w Nature, ale czytelnik widzi „akademik” i „udowodnić” i przyjmuje za prawdę. Takich fragmentów jest sporo – to celowa strategia: zarzucić odbiorcę informacjami sugerującymi wiarygodność. Tichopławowie cytują nawet Einsteinowskie równania czy prace Diraca (choć naciągając interpretacje), by pokazać, że ich hipotezy mają podstawy teoretyczne. Ponadto, medycyna informacyjna zyskuje walidację w oczach wielu osób poprzez osobiste doświadczanie energii – np. ktoś idzie na seans i czuje mrowienie, ciepło, poprawę samopoczucia. To subiektywne, ale realne dla tej osoby, więc staje się jej dowodem. Wielu praktyków korzysta z urządzeń typu GDV (wizualizacja pola energetycznego) – robią zdjęcie aury przed i po sesji, pokazując różnice w kształcie/kolorze. Choć nauka nie uznaje fotografii Kirlianowskiej jako dowodu zdrowia, to pacjent widząc „było czarne dziury, teraz jest pełna aureola” czuje, że coś się faktycznie zmieniło na lepsze. Również aparat Oberon/Metatron (pseudo-scanner diagnostyczny) bywa używany przed/po, by „zmierzyć” poprawę stanu narządów po zastosowaniu kodów. Te urządzenia same w sobie są kontrowersyjne, ale dostarczają liczb i wykresów, które można traktować jak evidence. Społeczność medycyny informacyjnej bardzo wierzy w osobiste świadectwa – stąd masa książek i nagrań z historiami: np. Svetlana czy Tamara (byłe chore, teraz zdrowe i szkolą innych). Nie istnieją jednak żadne publikacje w czasopismach medycznych potwierdzające skuteczność sekwencji Grabowoja ponad placebo – jeśli nawet próbowano, to nie przebito się do mainstreamu. Co do walidacji stricte naukowej, obiektywnej: najbliżej tego są doświadczenia typu PEAR z Princeton (losowe generatory liczb pod wpływem intencji – wykazywano minimalny efekt) czy eksperymenty RNG podczas globalnych wydarzeń (schumann.resonance i Random Event Generators podczas 9/11 – tu niejednoznacznie wykazano drobne odchylenia). Tichopławowie cytują takie rzeczy jako dowód, że „świadomość wpływa na materię”. O ile mainstream je traktuje sceptycznie, o tyle w parapsychologii to legitne wyniki. Tak więc, medycyna informacyjna waliduje się, powołując na parapsychologię i fizykę alternatywną (własne czasopisma, konferencje). W krajach byłego ZSRR istniały nawet rządowe projekty badań „biopolja” i to jest dla nich argument: „skoro ZSRR wydawał miliony na to, to coś w tym jest”. Również fakt, że metody informacyjne zyskały popularność globalnie – np. Brazylia, Serbia – interpretują jako dowód „gdyby nie działało, ludzie by tego nie chcieli”. Kończąc: oficjalna nauka jest wobec tego krytyczna i wskazuje na brak powtarzalnych eksperymentów, anegdotyczność, efekty placebo. Jednak praktycy odpowiadają: „placebo to też dowód na moc świadomości!”. Dla nich rosnąca liczba „cudownych uzdrowień” i „nieprawdopodobnych zdarzeń” osiąganych dzięki tym technikom jest wystarczająca. Ich dowodem jest rzeczywistość – tyle że inaczej interpretowana niż w nauce: jeśli ktoś wyzdrowiał wbrew rokowaniom, to nie cud spontanicznej remisji, tylko skutek działania liczb. Trudno tu rozstrzygnąć, bo w grę wchodzi wiara. Warto dodać, że pewnym ciosem dla wiarygodności Grabowoja było jego skazanie za oszustwo (afera „wskrzeszenia dzieci z Biesłanu”) – to z kolei walidacja negatywna w oczach wielu (skoro poszedł do więzienia, to szarlatan). Zwolennicy jednak twierdzą, że to prześladowanie polityczne innowatora (podobnie jak Tesla czy Reich byli rzekomo uciszani). Reasumując, medycyna informacyjna deklaruje posiadanie dowodów naukowych, ale nie są one uznane przez główny nurt – funkcjonują w obrębie ich własnego „paradygmatu naukowego”. Dla użytkowników najważniejsze jest: „Ja czułem ból – użyłem metody – ból zniknął. Nieważne czy medycznie to placebo czy nie, ważne że działa”. I takim podejściem się kierują. A Tichopławowie dodają: „już niedługo nauka głównego nurtu dogoni nasz poziom i wtedy wszyscy zobaczą, że mieliśmy rację”. Innymi słowy, walidacja pełna ich systemu leży w przyszłości – kiedy Homo Spiritualis zdominuje i stworzy nową naukę, gdzie fenomeny psychiczne będą mierzone i normalne. Na razie muszą zadowolić się „soft” dowodami i wiarą społeczności.

Na koniec, dla usystematyzowania, przedstawiam tabelaryczne porównanie omawianych systemów w kategoriach powyżej:

Tabela porównawcza doktryn

Wymiar	Doktryna Kwantowa (M. Novak)	Transerfing (V. Zeland)	Ros. Medycyna Informacyjna (Grabowoj & in.)
Ontologia	Wielopoziomowa: Omni-Źródło → Matryca (pole wariantów) → Symulacja (świat doświadczeń). Świadomość współtworzy materię jako filtr; rzeczywistość to interaktywna „symulacja” reagująca na obserwatora.	Dualistyczna: fizyczna „strona lustra” i metafizyczna przestrzeń wariantów (informacyjny „multiversum” wszystkich zdarzeń). Świat zachowuje się jak lustro – odbija stan świadomości (myśli/emocje) z opóźnieniem. Jednostka może przesuwać się między liniami życia w przestrzeni wariantów.	Informacyjna: wszystko jest manifestacją informacji. Świat = pole informacji/energii (np. torsyjnej) przeniknięte świadomością Stwórcy. Materia jest plastyczna, kształtowana przez świadomość zgodnie z „boskim wzorcem”. Świat to sieć połączonych pól; jednostka poprzez świadomość wpływa na pole (i tym samym na materię).
Epistemologia	Integracja nauki i duchowości. Korzysta z naukowych metafor (mechanika kwantowa) ale traktuje je rozszerzająco. Źródłem prawdy jest doświadczenie – DK zachęca do empirycznego testowania zasad (dzienniki synchroniczności, metryki). Brak dogmatyzmu: model jako hipoteza do weryfikacji w praktyce. Intuicja i krytyczne myślenie są równoważne – wiedza ma być sprawdzona osobiście.	Głównie wiedza ezoteryczna podana w przystępnej formie. Zeland nie podpiera się formalnymi badaniami – raczej uniwersalną obserwacją (ludowa psychologia) i intuicją. Epistemologia pragmatyczna: „przyjmij model i zobacz, czy działa”. Luźno nawiązuje do fizyki (wieloświat, efekt obserwatora) dla uwiarygodnienia, ale jest to analogia, nie twardy dowód. Ważną rolę pełni głos duszy (intuicja) – Transerfing wierzy w wewnętrzne „wiedzenie” serca ponad logiczny rozum.	Pseudo-naukowa i objawieniowa zarazem. Mocno odwołuje się do terminów naukowych (kwanty, pola torsyjne) twierdząc, że potwierdzają one duchowe prawdy. Jednocześnie wiedza pochodzi od „wiedzących” (Grabowoj – jasnowidz; inni uzdrowiciele) – czyli jest element channelingu/objawienia. Uczniowie przyjmują nauki mistrzów + pseudonaukowe publikacje (parapsychologia) jako dowód. Intuicja duchowa (np. przekazy duszy) jest uznawana, ale interpretowana w kategoriach informacji. Często przedstawia się tę wiedzę jako nowy paradygmat naukowy uwiarygodniony przez eksperymenty, które mainstream ignoruje.
Metodologia	Ścisła, „inżynierska”. Zestaw protokołów: praca z 4-Kodem (Uwaga, Intencja, Przekonanie, Emocja) dla spójnego „zapytania” do rzeczywistości; techniki jak myślokształty (intencyjne wizualizacje), sesje „nierenderu” (wejście w stan P₀ – czystej świadomości bez kolapsu form), prowadzenie dzienników (Render Log, Evidence Ledger). Programy praktyki (7-30-90 dni) krok po kroku. Wysoka operacyjność: mierzenie postępów (indeksy, HRV, synchroniczności). Całość traktowana jak świadome programowanie symulacji – życie jako kod do napisania.	Zasady mentalne, elastyczne zastosowanie. Główne techniki: obniżanie ważności (utrzymywanie emocjonalnej równowagi, unikanie skrajności); generowanie pozytywnego slajdu (wizualizacji celu z odczuciem spełnienia); osiąganie jedności duszy i rozumu (harmonia serca i myśli) by uruchomić zewnętrzny zamiar; koordynacja zamiaru (pozytywne nastawienie przy niepowodzeniach); unikanie zasilania wahadeł (ignorowanie prowokacji, odpuszczanie walki). Brak ścisłych rytuałów – praktyka polega na ciągłym stosowaniu tych zasad w codziennych sytuacjach (wewnętrzna praca nad reakcjami i przekonaniami). Używa się też ćwiczeń wyobrażeniowych (np. „przesuwanie się” do alternatywnej rzeczywistości poprzez zmianę tożsamości, opisane w późniejszych tomach). Ogólnie metodologia jest prosta: zmień siebie, a zmieni się świat – co czyni ją łatwo adaptowalną indywidualnie.	Mentalno-energetyczna „magia” informacji. Szeroki wachlarz: od medytacji z ciągami liczbowymi Grabowoja (np. wpatrywanie się i intonowanie sekwencji cyfr przypisanych do pożądanego efektu), poprzez wizualizacje geometryczne (otaczanie się sferą światła, używanie symboli typu piramidy, „kostka-stożek-kostka” do ukierunkowania energii), po klasyczne modlitwy/intencje (np. proszenie Stwórcy o harmonizację zdarzeń). Często stosuje się uzdrawianie na odległość – koncentracja na czyimś zdjęciu z jednoczesnym wysyłaniem kodu/informacji uzdrawiającej. Wykorzystuje się też narzędzia: kody cyfr, kombinacje liter, dźwięki, kolory – wszystko traktowane jako nośniki informacyjne do „przeprogramowania” rzeczy (np. narządu, sytuacji). Niektórzy praktycy korzystają z aparatów (generatorów częstotliwości, analizatorów aura) jako wsparcia. Metody nie są unifikowane – każdy uzdrowiciel może mieć własne protokoły, ale rdzeń to skupienie świadomości + zamiar na przywrócenie „normy”. Poziom operacyjności bywa różny: można stosować proste rytuały (pisanie numeru na wodzie i wypicie jej) lub zaawansowane (wielostopniowe medytacje z wizualizacją podziału informacji na fazy – jak u Grabowoja). Wspólne jest jednak podejście: świadoma myśl = komenda dla rzeczywistości, trzeba ją właściwie sformułować (stąd np. precyzyjne liczby) i zasilić energią (emocją miłości, wiarą).
Sprawczość (Moc kreacji)	Każdy jest współtwórcą – my i tak stale wpływamy na Matrycę (choć nieświadomie). DK daje narzędzia by robić to świadomie i skutecznie. Moc kreacji polega na świadomym „kodowaniu” zdarzeń poprzez spójny 4-Kod. Nie jest magiczna – to umiejętność jak programowanie, dostępna każdemu po treningu. Każdy może zmieniać swoją rzeczywistość, jeśli osiągnie zrozumienie zasad i samodyscyplinę. Jednocześnie duży nacisk na odpowiedzialność: jesteś sprawczy, ale działasz w symfonii z innymi – nie absolutnie wszechmocny samotnik. Kreujesz głównie własne doświadczenie (zmieniając siebie, modulujesz swoją linię życia), a pośrednio wpływasz na otoczenie. DK widzi człowieka jako świadomego „architekta” swojego losu, który może projektować dowolne zmiany w ramach dozwolonych przez prawa pola.	Uniwersalna, ale pośrednia. Transerfing twierdzi, że każdy ma prawo i możliwość wybrać swój los spośród nieskończonych wariantów. Nie trzeba wyjątkowych zdolności – wystarczy świadomie stosować zasady, a „świat nagina się do transerfera”. Sprawczość tu to głównie umiejętność sterowania sobą, by zewnętrzny zamiar zrealizował cel. Człowiek zmienia rzeczywistość nie wprost (nie czaruje obiektów), lecz zmieniając swoją energię i równoważąc intencje – wtedy rzeczywistość „sama” układa się korzystnie. Każdy może to robić – system jest egalitarny. Ograniczeniem jest brak jedności duszy i umysłu: dopóki wewnętrznie jesteśmy rozdarci, nie mamy mocy. Gdy osiągamy harmonię wewnętrzną, moc (zewnętrzny zamiar) wręcz „robi za nas” rzeczy niezwykłe. Transerfer jest więc sprawczy jako „zleceniodawca” – składa zamówienie (wybór), a świat je spełnia. To sprawczość typu „płynięcie z prądem” – w ramach praw lustra każdy może dowolnie sterować kierunkiem swojego nurtu.	Teoretycznie nieograniczona, w praktyce zależna od rozwoju duchowego. Według Grabowoja „każde wydarzenie można przekształcić w harmonijne” – czyli ludzka świadomość (zwłaszcza zbiorowa) może zmieniać dosłownie wszystko: przyszłe katastrofy, stan materii, proces starzenia. Uważa on, że to powszechna zdolność będąca cechą boskiej duszy człowieka – tylko musimy się tego nauczyć. W praktyce jednak rozróżnia się poziomy: mistrzowie (jak on) demonstrują pełnię sprawczości (twierdził np., że wskrzeszał zmarłych i regenerował organy), a uczniowie stopniowo zwiększają swą moc poprzez ćwiczenia. Sprawczość objawia się tu bardzo konkretnie – np. uzdrawianie chorób „nieuleczalnych”, wpływ na prawdopodobieństwo (np. uniknięcie wypadku), nawet postulowane wydłużenie życia fizycznego do nieśmiertelności. Nie ma formalnych ograniczeń co do „kto może” – każdy człowiek jest potencjalnym operatorem rzeczywistości. W ich narracji ludzkość stoi wręcz przed wyborem: albo wszyscy uświadomimy sobie swoją moc kreacji i zbawimy świat, albo przez brak duchowości zniszczymy siebie (bo nie używamy danej mocy właściwie). W skrócie: moc kreacji jest naszym dziedzictwem jako dzieci Boga – można ją rozwijać nieskończenie (aż do czynienia cudów jak Jezus). Już teraz praktycy roszczą sobie wpływ na każdą sferę: zdrowie, pogodę, ekonomię (np. grupowe medytacje na kursy walut). Wiarygodność takich wpływów bywa dyskusyjna, ale oni mocno wierzą, że „świadomość steruje rzeczywistością” – dosłownie i bez granic, tylko moralnie trzeba się wznieść by z tego w pełni korzystać.
Etyka	Omni-etyka – moralność holistyczna. DK kładzie nacisk na „działanie z poszanowaniem pola i innych istot”. Zabronione jest manipulowanie czyjąś rzeczywistością bez zgody; dozwolona kreacja to taka, która nie narusza cudzej wolności i „poszerza prześwit” (czyli zwiększa harmonię i klarowność w świecie). Intencja powinna być etycznie czysta – np. nie można generować myślokształtów czyniących komuś krzywdę (to wróci chaosem). Omni-etyka podkreśla odpowiedzialność: wiedząc, że każda myśl wpływa na Matrycę, praktyk pilnuje jakości swoich myśli i motywacji. Zasady jak „działaj bez przemocy, minimalna ingerencja, pełna transparentność intencji” są spisane w kodeksie DK. Etyka jest integralna z metodą (rdzeń systemu) – brak etyki wypacza rezultaty i rozwój. Intencja zła lub egoistyczna w DK prowadzi do „błędów renderu”. Stąd praktykujący dba o dobrostan własny i otoczenia równocześnie – kreując, zadaje sobie pytanie czy to służy życiu i całości.	Etyka implicit (wbudowana w zasady energetyczne). Transerfing nie moralizuje wprost, ale zaleca postawy, które z punktu widzenia etyki są pozytywne: autentyczność, brak fałszu (dusza vs umysł w jedności – nie oszukuj siebie), nieingerowanie w cudze cele (nie popychaj innych – „pozwól im być sobą”), unikanie negatywnych emocji jak nienawiść, zazdrość (bo karmią destrukcyjne wahadła). W praktyce transerfer nie krzywdzi innych, bo to mu zaburza równowagę i ściąga problemy. Zaleca się „zmniejszyć ważność” wszystkiego – co implikuje pokorę i brak egoizmu (arogancja generuje nadmiarowy potencjał i dostaje „cios” od sił równoważących). Jest też idea „Twoja wolność kończy się tam, gdzie zaczyna wolność innego” – jeśli narzucasz komuś swój scenariusz, tworzysz konflikt (bój z wahadłem), co od razu pogarsza twoją linię życia. Zeland sugeruje więc, że najlepsza strategia to współdziałanie z innymi lub odpuszczenie walki – co przekłada się na etykę życzliwości i nieagresji. Intencja powinna być zgodna z sercem (moralnie „właściwa” dla ciebie) – wówczas świat ją zaakceptuje; jeśli działasz wbrew sobie (np. dla czyjegoś narzuconego celu), powstaje wewn. konflikt i rzeczywistość się sprzeciwi. Podsumowując, Transerfing promuje moralność pragmatyczną: bądź dobry (bo wtedy twoje życie się harmonijnie ułoży), nie krzywdź (bo to wróci), żyj i pozwól żyć. Nie ma jednak formalnych nakazów – to raczej naturalna konsekwencja zrozumienia praw energetycznych.	Etyka mesjanistyczno-duchowa. Wielki nacisk na „czynienie dobra i uzdrawianie”. Główny imperatyw: harmonijny rozwój wszystkich, unikanie szkody – cała moc ma służyć zbawieniu ludzkości. Grabowoj i inni odwołują się do etyki chrześcijańskiej: bezwarunkowa miłość, przebaczenie, wiara czynią cuda (to jednocześnie warunek skuteczności – negatywne myśli sabotują wynik). Mówi się, że tylko czysta, pozytywna intencja rezonuje z polem Stwórcy – stąd praktyk musi mieć dobre intencje, inaczej metoda „nie zadziała” lub obróci się przeciw (motyw kary za czarną magię). Miłość jest tu najwyższą wartością i energią – uzdrawia i zapewnia zgodność z boskim planem. Etyka jest globalna: ludzkość ma obowiązek wznieść się duchowo (by nie zniszczyć planety). W codzienności propaguje się moralność osobistą: nie folguj niskim emocjom (bo to „zła informacja”), dbaj o czystość myśli (eliminuj nienawiść, lęk – bo materializują się negatywnie). Jest przykaz altruizmu: używaj zdolności informacyjnych, by pomagać innym, nie tylko sobie. W przeciwieństwie do DK, dopuszcza się wpływ na innych o ile to ma na celu dobro (np. uzdrowienie – często bez pytania chorego o zdanie, zakładając, że dusza chce zdrowia). To rodzi pytania etyczne, ale w ich optyce „jeśli to zgodne z Wolą Bożą (Normą), to masz prawo to robić”. Intencję każdorazowo „oddaje się Bogu do korekty” – np. „niech stanie się to lub lepsze, dla najwyższego dobra wszystkich”. Status moralny praktyka to ktoś, kto żyje duchowymi wartościami – inaczej jego moc słabnie. W skrócie: dobro, miłość, harmonia – te idee są wprost artykułowane jako jedyne dopuszczalne stany, reszta to „zaburzenie pola”. Etyka ta jest więc w dużej mierze normatywna religijnie, tylko ubrana w świeckie pojęcia (miłość = wysoka wibracja itd.).
Status jednostki (praktyka)	„Architekt/koder rzeczywistości”. Praktyk DK staje się świadomym operatorem swojego życia – jak programista potrafiący pisać kod w języku Rzeczywistości. Novak określa zaawansowanego adepta Architektem Matrycy – osobą, która projektuje i wdraża własne doświadczenia wedle intencji. Inne określenia: Operator (stosujący protokoły), Inżynier świadomości, ewentualnie „współtwórca symulacji”. Status ten wiąże się z odpowiedzialnością i mistrzostwem – to ktoś, kto przeszedł trening 90-dniowy i dalej, uzyskując biegłość w narzędziach. Taka osoba żyje przytomnie, traktując życie jak kreatywny projekt. W społeczności DK nie ma hierarchii guru-uczeń (poza autorem jako twórcą systemu), ale można sobie wyobrazić certyfikowanych trenerów DK w przyszłości (np. tytuł „Licencjonowany Architekt Rzeczywistości (QSL Developer)”). Obecnie status ma charakter autodzielony – adept czuje się „przebudzonym graczem” w grze symulacyjnej, co odróżnia go od „uśpionych” nieświadomych.	„Transerfer” – wolny nawigator losu. Osoba praktykująca Transerfing zyskuje miano transerfera, czyli kogoś, kto potrafi „surfować” po falach rzeczywistości. W polskim wydaniu funkcjonuje też określenie „sprawca rzeczywistości” (tytuł tomu VI), co podkreśla aktywną rolę – stajesz się tym, kto sprawia, że rzeczy się dzieją, zamiast reagować biernie. Taki człowiek jest postrzegany (przez siebie i innych) jako „szczęściarz”, który żyje w zgodzie ze sobą i któremu świat sprzyja. Nie ma formalnych stopni – to tożsamość, w którą się wchodzi stosując zasady. Transerfer wyróżnia się spokojem w obliczu problemów (bo wie jak działają wahadła) i umiejętnością osiągania celów bez „walki”. Można go porównać do lucid dreamera w śnie – wie, że może dokonywać świadomych wyborów. W metaforyce Zelanda zaawansowany adept osiąga poziom „zarządcy snu na jawie”, co jest analogiczne do bycia magiem – ale Zeland unika tego słowa. Ogólnie status transerfera to ktoś niezależny, zharmonizowany, często idący pod prąd społecznym wahadłom (np. realizujący własny styl życia). Nie tworzy się tutaj elity guru – raczej społeczność równych praktyków wymieniających się doświadczeniami. Każdy transerfer jest kapitanem swojego statku, a Zeland bywa postrzegany jako mentor zza kulis (właściwie wycofał się publicznie). Podsumowując, praktyk Transerfingu to „świadomy gracz” wybierający swój los, bez formalnego tytułu, ale z poczuciem wewnętrznej mocy i wolności.	Uzdrowiciel/Operator Informacyjny (nowy człowiek duchowy). Praktycy medycyny informacyjnej często przyjmują rolę „uzdrawiacza” – własnego życia i innych. Jeśli ktoś opanował metody, może tytułować się np. „bioenergoterapeuta informacyjny”, „konsultant ds. kontroli rzeczywistości”, lub po prostu „uczeń Grabowoja”. W kręgach Grabowoja używa się określenia „operator” – bo wykonuje się operacje na rzeczywistości (np. operator PK – psychokinetyczny). Ponieważ system ma misję zbawczą, zaawansowany adept bywa postrzegany jako „nosiciel światła” czy „architekt nowej ery” – Tichopławowie piszą o ludziach, którzy staną się jak anioły w ciele, świadomie władni kreować świat. Na razie praktycy na co dzień to często terapeuci prowadzący sesje dla innych (ich status podobny do uzdrowicieli alternatywnych – czasem uznawani, czasem nie). Ci najbardziej charyzmatyczni mogą zyskać miano „guru” – np. Grabowoj jest mistrzem dla swoich zwolenników (choć on sam woli tytuł „Doktor Nauk” dla autorytetu). Bywają też określenia typu „Manipulator linii czasu” – jeśli ktoś specjalizuje się w manifestowaniu zdarzeń, może nieformalnie tak o sobie mówić (np. instruktor pokazujący jak zmienić przeszłe traumy). Ogólnie status idealny to „człowiek nowej generacji” (duchowej) – w pełni świadomy swej boskiej mocy. Wielu praktyków wierzy, że stają się prekursorami takiej ludzkości. W społeczeństwie ich rola bywa kontrowersyjna – jedni widzą w nich cudotwórców (gdy terapią informacyjną komuś pomogli), inni szarlatanów. Sami o sobie myślą jako o „inżynierach Cudu” – łączą naukę z duchowością, czują misję. W krótkim ujęciu: praktyk medycyny informacyjnej to uzdrowiciel-technik, który używa świadomości jak skalpela i kodu jak lekarstwa. Jego status rośnie wraz z skutecznością – im więcej „cudów” dokona, tym większy autorytet (np. są „czyściciele karmy” bardzo poważani w tych kręgach). Finalnie, ideałem jest stan, gdy każdy człowiek staje się takim świadomym operatorem – wtedy podział na uzdrowiciela i pacjenta zniknie, bo wszyscy będą uzdrawiać siebie i świat w tandemie.
Język	Zaawansowany, quasi-naukowy żargon. Wiele autorskich pojęć: Omni-Źródło, Matryca, Symulacja, Konstrukt Umysłu, Punkt Zerowy, kolaps intencji, prześwit, 4-Kod itp.. Silne wpływy informatyczne – np. życie to „kod”, intencja ma być „kompilowalna”. Istnieje formalny QSL-Lang (Quantum Semantic Language) – język do zapisu intencji i operacji na rzeczywistości. W nim zdefiniowano m.in. metryki: OAI, OFF-score, CPT, OCI itp.. Język DK jest precyzyjny i unika ezoterycznych niejednoznaczności – np. zamiast „energia Chi” mówi „gęstość renderu ρ”. To ułatwia merytoryczną dyskusję, ale stawia barierę wejścia (trzeba nauczyć się terminów). W efekcie praktycy DK porozumiewają się odrębnym słownictwem, co buduje tożsamość grupy. Jednocześnie część terminów jest przystępna (np. „uwaga” czy „emocja” – rzeczy codzienne). Summa: język bardzo ścisły, inżynieryjny, będący połączeniem fizyki, IT i duchowości.	Obrazowy i przystępny, lecz unikatowy. Zeland wprowadził chwytliwe metafory: wahadła (egregory), przestrzeń wariantów (pole możliwości), linia życia (konkretny ciąg zdarzeń), slajd (wizualizacja celu), siły równoważące (przywracające równowagę energetyczną), nadmierny potencjał (nadmiar ważności). Posługuje się też potocznymi słowami z nadanym znaczeniem: ważność = przywiązywanie wagi, koordynacja zamiaru, fala szczęścia, marionetki wahadła – co czyni narrację barwną i łatwo zapamiętywalną. Język jest mniej formalny niż DK – raczej przypomina opowieść. W książkach są analogie (świat – lustro, życie – sen, dusza – latawiec itd.), co przemawia do wyobraźni. Unika skomplikowanych terminów naukowych, operuje prostymi słowami (np. „pewność” zamiast np. „koherencja kwantowa” itp.). Przez to jest bardzo komunikatywny – wiele osób łapie koncept wahadeł czy ważności natychmiast. Pewna doza terminologii własnej jednak jest – np. ktoś nieznający Transerfingu może nie zrozumieć zdania „wpadłem pod destrukcyjne wahadło i stworzyłem nadmiarowy potencjał ważności”. Ale po krótkim wyjaśnieniu to logiczne. W sumie język Transerfingu to udane połączenie potoczności i oryginalności. Wniósł on nowe słówka do duchowego słownika (wahadła to pojęcie znane dziś szeroko we wsch. Europie).	Eklektyczny – pseudonaukowy slang + terminologia ezoteryczna. Łączy pojęcia z fizyki (kwanty, pola torsyjne, rezonans Schumanna, DNA, próżnia) z duchowymi (dusza, karma, aura, Kronika Akaszy) i własnymi symbolami (szczególnie ciągi cyfr Grabowoja). Komunikacja w tej grupie bywa trudna dla postronnych, bo np. posługują się kodami: „dziecko ma autyzm? Użyj ciągu 519 7148” – to zrozumiałe tylko dla znających listy tych kodów. Jest silna skłonność do tworzenia terminów hybrydowych: np. „duchowe pola torsyjne”, „matryca energetyczno-informacyjna człowieka”. Dużo zapożyczeń z radzieckiej parapsychologii: „biopole” (pole bioenergetyczne = aura), „ekstrasens” (osoba o zdolnościach psi), „psychotronika”. Jednocześnie występuje język religijny: Bóg/Stwórca, Łaska, Grzech (jako negatywna informacja karmiczna). Grabowoj przeramował modlitwę na „kontrolę świadomości” – ale w praktyce jego medytacje brzmią jak modlitwy (tylko wplata słowa jak „Norma Stwórcy”). Język tej grupy jest często mniej spójny – każdy guru ma własne ulubione terminy. Np. Petrow mówił o „Drzewie Życia” (regeneracja organów), Żenia Tichopław używała „polami Jieldaszewa” etc. To może powodować chaos pojęciowy – jednak wszyscy rozumieją kluczowe idee: informacja, energia, wibracja, miłość, harmonia. Unikalnym elementem są oczywiście kody numeryczne – to właściwie odrębny język, gdzie ciąg cyfr zastępuje całe afirmacje czy diagnozy. W piśmie używa się często notacji typu: „Wszechświat (Vacuum + torsion field = God)” – mieszając symbole. Podsumowując, język med. informacyjnej jest wieloźródłowy i pełen neologizmów. Dla zwolenników brzmi naukowo i głęboko, dla sceptyków – bełkotliwie. Praktycy posługują się nim jak second-language: np. „Kodujemy rzeczywistość do Normy poprzez skróty kwantowe” – mają przez to poczucie, że to bardzo poważna, „techniczna” duchowość.
Walidacja (dowody skuteczności)	Samodzielna weryfikacja + analogie naukowe. DK zachęca do „nie wierz na słowo – sprawdź”. Wbudowane narzędzia (Render Log, metryki) pozwalają praktykowi śledzić korelację intencji i wyników. Sukcesy – nawet drobne „zbiegi okoliczności” zgodne z intencją – traktowane są jako dowód działania mechanizmu. Poziom formalny: brak jeszcze badań zewnętrznych (system nowy), ale język naukowy DK sprawia, że jest otwarta na potencjalną weryfikację (np. można by mierzyć HRV przed i po praktyce nierenderu – co już częściowo autor robi). Novak wprost zaznacza, które elementy są metafizyczne i niefalsyfikowalne (Omni-Źródło – kwestia wiary), resztę buduje tak, by było logiczne i oparte na znanych zjawiskach (np. efekty psychologiczne, eksperymenty kwantowe jako ilustracja). Społeczność DK może z czasem zbierze zbiorcze dane z praktyki, co posłuży jako walidacja zbiorowa – na razie walidacją są pozytywne relacje jednostek oraz fakt, że model nie kłóci się z żadnym znanym prawem nauki (po prostu łączy różne dziedziny). Innymi słowy, spójność wewnętrzna i skuteczność w doświadczeniu to główne filary potwierdzenia DK.	Anegdoty i rozpoznawalność doświadczeniowa. Transerfing zdobył wiarygodność dzięki tysiącom świadectw ludzi, którzy twierdzą, że odmienił ich życie (publikacje czytelników, fora, listy do autora – Zeland przytacza niektóre przypadki). Nie ma naukowych dowodów na mechanizm (pole wariantów itp.), ale wiele elementów pokrywa się z uznanymi zjawiskami: np. zmiana nastawienia poprawia decyzje i wyniki (psychologia), rezygnacja z napięcia zmniejsza stres (fizjologia). Wspominane są analogie do fizyki (mechanika kwantowa, multiświaty) – choć to spekulacje, nadają intelektualną podbudowę idei, że obserwator wpływa na rzeczywistość. Kluczowe jest jednak subiektywne poczucie skuteczności: osoby praktykujące zgłaszają mnożące się „szczęśliwe zbiegi okoliczności” i poprawę jakości życia. Popularność globalna (wiele języków) sugeruje, że ludzie na różnych kulturach znaleźli w tym potwierdzenie własnych obserwacji (np. że nadmierne pragnienie odstrasza cel – co Transerfing tłumaczy prawem równowagi). Nawet jeśli brak twardych dowodów, logika modelu i jego pragmatyczne efekty w oczach użytkowników są wystarczającą walidacją. W skrócie: działa, bo ludzie czują, że działa – co przy tego typu metodach (wewnętrzna przemiana) jest właściwie jedynym koniecznym kryterium.	Pseudo-naukowe „badania” + liczne cuda uzdrawiania (nieformalnie). Ta dziedzina usilnie stara się dowieść swojego stanowiska. Zwolennicy cytują prace radzieckich i zachodnich naukowców spoza głównego nurtu jako dowody – np. eksperymenty nad telepatią, wpływem modlitwy na RNG, fotografią Kirliana itp.. Własna „walidacja” to setki uzdrowionych przypadków: dokumentują je certyfikatami lekarskimi (przed i po) – choć nauka oficjalna uznałaby je za anegdotyczne remisje, w kręgu praktyków traktowane są jako potwierdzenie skuteczności metod. Grabowoj szczyci się np. świadectwami wyleczeń z AIDS, regeneracji narządów, a nawet wskrzeszeń – co jest niezweryfikowane obiektywnie, ale w jego społeczności krąży jako fakty. Tichopławowie mówią o „naukowych dowodach na istnienie Duszy i Boga” – przez co rozumieją zebrane przez nich wyniki fizyczne (np. rzekomo wykryta masa duszy, wpływ świadomości na randomizery). To wszystko nie zostało przyjęte przez mainstream, ale buduje paralelny kanon dowodów. Ponadto, praktycy stosują urządzenia diagnostyczne (np. skanery biopola) przed i po sesjach, żeby „zmierzyć” efekty – pokazywane różnice (np. aura była dziurawa, po sesji pełna) stanowią dla klientów dowód, że metoda zadziałała. Ogólnie walidacja odbywa się we własnym ekosystemie: konferencje medycyny informacyjnej, gdzie prezentuje się case’y i odczyty urządzeń; literaturę wydawaną w self-publishingu z danymi (ale brakuje niezależnej recenzji). Dla przekonanych – to wystarcza. Dla sceptyków – to w najlepszym razie efekty placebo. Mimo to, nie można zaprzeczyć wielu realnym uzdrowieniom i zmianom, jakie doświadczyli ludzie praktykujący (choć nie wiadomo, czy dzięki technice czy wierze). Społecznie, popularność w niektórych krajach (np. Brazylia – moda na kody Grabovoja) jest argumentem „gdyby nie działało, nie byłoby tak powszechne”. Podsumowując: oficjalnej walidacji brak, ale nieoficjalna skarbnica „cudów” jest głównym paliwem wiary w system. Zwolennicy powołują się też na autorytet dawnych tradycji (np. Reiki, uzdrawianie modlitwą) – argumentując, że ich metody to po prostu nowoczesna kontynuacja, a skoro tamte miały efekty uznane choćby anegdotycznie od wieków, to i te są prawdziwe. W ich odczuciu fizyka już dogania mistykę – cytują np. doświadczenie z splątaniem cząstek i mówią: „widzicie, wszystko jest połączone informacją – nasze techniki to wykorzystują”.